vrijdag 29 maart 2013

Astronomische Fehler im Lorberwerk



Weil ich ein Amateur-Astronom bin und auch die meisten Bücher Jakob Lorbers (1800-1864) gelesen habe, muss ich offen gestatten dass es mir nicht gelungen ist um die kosmische Einsichten Jakob Lorbers in Übereinstimmung zu bringen mit den Resultaten wissenschaftlicher Forschung.
Das Grosse Evangelium Johannis ist für mich wertvoll und ich habe oft darin gelesen. In vielen Kapiteln erzählt Jesus über die Verhältnisse im Weltall und auf anderen Weltkörper. Das gilt ebenfalls für "Die natürliche Sonne" und "Der Saturn". Aber die Einsichten und zahlenmässsigen Angaben in diesen Büchern kommen mir oft merkwürdig vor. Gerne gebe ich einige Beispiele.

1. Den Stern Sirius nennt man im Lorberwerk unsere ‘Gebietssonne’. Eine Gebietssonne ist nach Jakob Lorber das Zentrum eines ‘Sonnengebietes’, die von etwa 200 Millionen Sternen umkreist wird.  Eine Gebietssonne wie Sirius sollte nach Jakob Lorber einen Durchschnitt haben von 1 bis 9 Billion Kilometer. Trigonometrische Berechnungen (von der Parallaxe), ausgeführt von dem Hipparcos-satellit, haben die Entfernung von Sirius sehr genau festgestellt. Seine Parallaxe ist 0,3792", und das entspricht eine Entfernung von 8,5970 Lichtjahren. 1) Ich kann mir nicht vorstellen dass diese Angaben falsch sind, denn trigonometrische Berechnungen in der Astronomie sind – ebenso wie trigonometrische Messungen auf dem Erdoberflach - sehr zuverlässig. Wenn diese Entfernung richtig ist, ist es einfach unvorstellbar dass Sirius einen Durchschnitt hat von 1-9 Billion Kilometer. Ein Stern mit diesem Durchmesser muss viel heller sein als VM -1,6 (Sirius’ scheinbare oder visuelle Helligkeit). Auch wäre es dann möglich die Sternscheibe von Sirius zu sehen, was durchaus nicht der Fall ist.
2. Die Parallaxe von Regulus (im Lorberwerk 'Urka' genannt), gemessen von dem Hipparcos-satellit, ist 0,0421". Das entspricht eine Entfernung von 77,43 Lichtjahren. Die mögliche Abweichung ist nur 0,0008". Das wichtigste Problem scheint mir in diesem Fall dass Regulus sich bewegt wie ein Stern unserer Galaxis. Sollte Regulus die Urzentralsonne (oder 'Urka') sein, wie Lorber behauptet, dann hätte er eine ungeheure Entfernung von der Erde – mindestens einige Milliarden Lichtjahre. Alle Sternsystemen im Weltall wie unsere Milchstrasse drehten sich dann um Regulus. Jedoch widerspricht dass die genaue und kontrolierbare trigonometrische  Berechnung vom Hipparcos. Regulus sieht aus wie ein ganz normaler und nicht besonderes grosser Stern. Auffallend ist nur, dass es sich hier um ein mehrfacher Stern handelt: Regulus hat vier Komponente (Sterne), aber Doppel- und mehrfache Sterne kommen sehr oft vor im Weltall.

3. Im Zentrum unserer Galaxis hat man keine All-Sonne gesehen mit einem Durchschnitt von 1 Trillion Kilometer - wie nach Jakob Lorber der Fall sein muss - sondern einige Sterne mit Massen von etwas 100 Sonnenmassen oder etwas mehr. Man vermutet dass sich dort ein schwarzes Loch befindet, vielleicht einige derartigen Objekte. Black Holes sind nicht sehr gross, sondern extrem kompakt.
Auch die Behauptung dass im Zentrum des Andromeda-Nebels (M 31), ein Sternsystem das 2,5 Millionen Lichtjahre von uns entfernt ist, eine All-Sonne steht, kann mit optischen Mitteln nicht bestätigt werden. Das Zentrum des Andromeda-nebels besteht aus normalen Sternen.
Auf dieser Aufnahme sehen Sie M31, den Andromedanebel. Im Zentrum gibt es keine All-Sonne, aber das Sternenlicht is dort stark konzentriert: Milliarden Sonnen befinden sich im Mitte dieses Sternsystems. Ihr gesamtes Licht bildet einen Lichtfleck. Mit sehr starken Vergrösserungen kann man dort einen kompakten Sternenhaufen beobachten. Entfernung: ungefehr 2.5 Millionen Lichtjahre. Sie sehen hier auch M32 und NGC205, zwei kleine Satellit-Galaxien. 
Auch bei anderen Sternsystemen hat man nie enen All-sonne-artigen Stern beochbachtet. Bei sehr starken Vergrösserungen (z.B. mit dem Hubble Space Telescope) nimmt man im Zentrum der Galaxien niemals einen riesenartigen Stern wahr mit einem Durchschnitt von 100.000 Lichtjahre, obwohl das nach Jakob Lorber der Fall sein muss wenn sein Weltbild richtig wäre. Das Licht einer Galaxis ist gleichmässig verteilt, mit einer Konzentration im Zentrum. Niemals hat man dort einen Stern beobachtet mit einer Leuchtkraft die weit grösser ist als die gesamte Leuchtkraft der anderen Sterne desselben Sternensystems. Eine Ausnahme bilden veilleicht die sog. “Quasare”, aber das sind keine normale Sterne. Auch Supernova’s sind manchmal heller als das gesamte Licht von allen anderen Sterne in einer Galaxie, aber das dauert fast nie länger als einige Tage und ist eine ausserordentliche Situation weil soch ein Stern explodiert und dabei viel Masse verliert. 2) 
4. In seinem Buch “Die Natürliche Sonne” behauptet Lorber dass die Monde im unserem Sonnensystem auf nur einer Seite eine Atmosphäre haben. Das stimmt nicht. Gasmassen umfliessen ein ganzes Weltkörper und sind nicht nur auf einer Seite zu finden. Fernaufnahmen mit den Voyagers haben gezeigt dass der Jupitermond Io eine Atmosphäre hat auf beiden Seiten der Oberfläche.  
  

Dieser Jupitermond Io sieht von Ferne aus wie eine geschmolzene und mislungene Pizza. NASA-Raumfahrzeuge haben festgestellt dass die Io-Atmosphäre gleichmässig verteilt ist über beiden Seiten dieses Mondes. Das gilt auch für den Saturnmond Titan, der ebenfalls eine Atmosphäre hat. Es gibt keine Weltkörper mit einer Lufthülle die sich nur auf einer Seite befindet.     

5. Mallona. Im GEJ kann man lesen dass Mallona, ein Planet der jemals die Sonne umkreiste zwischen die Bahnen von den Planeten Mars und Jupiter, etwa 2000 mahl grösser war als unsere Erde. Die Gesamtmasse der Asteroïden – die Trümmer von Mallona – ist aber viel weniger als 0,1 Erdmasse. Mann kan kaum annehmen dass es Planeten gibt mit einem spezifischen Gewicht von 1/20.000, oder dass dieser Planet fast völlig verdampft worden ist. Ausserdem steht im GEJ dass die vier grössten Asteroïden Pallas, Ceres, Juno und Vesta die übrig gebliebene Monde des Mallona sind, aber in “Die natürliche Sonne” nennt Lorber sie die Trümmer des ehemaligen Planeten. Die Geschichte von Mallona endet auch sehr merkwürdig. Nach der Explosion von diesem Planet sind einige Mallona-menschen ins Weltall geschleudert und späterhin abgestürzt in der Ägyptischen Wüste. Nach Lorber waren die Leichnahme von diesen Riesen intakt. Das ist sehr mërkwürdig, denn normalerweise müssen Objekte mit solch einem Durchschnitt verbrennen in der Erdatmosphäre, wie Meteore.
6. In “Der Kosmos in geistiger Schau” lese ich (Seite 87) “Eine von beiden Doppelsonnen ist stets um bedeutendes grösser als ihr Begleiterin” und “Die Ordnung dieser Gestirne ist so gestellt, dass auf je siebenhundert bis tausend Einsonnen eine solche Doppelsonne kommt”. Leider kann man auch sehr viele Doppelsonnen sehen mit Sternen die etwa gleich gross sind. Auch kann man feststellen dass schon in der Nähe unserer Sonne viele Doppelsterne vorkommen. Mehr als 50% von allen Sternen gehört zu einem Doppelsystem. Das wiederspricht die zahlenmässige Annahme Lorbers. 
Ich kann Ihnen versichern dass es nicht meine Absicht gewesen ist das hierarchische Weltbild Lorbers oder die Neu Offenbarung zu leugnen. Dessenungeachtet ist es schwer die Aussagen der Neu Offenbarung über das Weltall und die Aussagen und Theorieen der Astronomie mit einander in Übereinstimmung zu bringen. Obwohl ich glaube, dass die hierarchische Struktur des Weltalls im Grunde richtig und zuverlässig ist, muss ich leider feststellen dass das Weltbild Lorbers Fehler und Lücke enthält. Über die Ursache solcher Fehler kann man nur spekulieren.
______________________________________________________________________

1) Sternparallaxe
http://de.wikipedia.org/wiki/Parallaxe#J.C3.A4hrliche_Parallaxe.2C_Sternparallaxe  Eine Bogensekunde (Symbol: ″ oder auch arcsec von engl. arc second) ist eine Maßeinheit des Winkels, die 1/3600 (0,0002777) Grad entspricht. 60 Bogensekunden entsprechen einer Bogenminute, 60 Bogenminuten entsprechen einem Grad. Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Bogensekunde.

2) Supernova:
http://de.wikipedia.org/wiki/Supernova

donderdag 28 maart 2013

Boekbespreking van "Na dit leven" van dr. Eben Alexander

 
Binnen de medische wereld wordt aangenomen dat ons bewustzijn wordt voortgebracht door de chemische en elektrische processen die zich binnen onze hersenpan afspelen. Dat paradigma kun je samenvatten als: “ons bewustzijn is het product van de hersenfuncties”. Volgens dat principe vallen onze psychische functies uit als we hersendood zijn. Vooral bij neurochirurgen heeft die gedachte postgevat: zijn de hersenen, door welke oorzaak dan ook, niet meer in staat om te functioneren, dan gaat onze interne video op zwart.
Wat zou er nu gebeuren als een vooraanstaand neurochirurg zelf enkele dagen in coma zou liggen, terwijl hij ondertussen wel zeer intense ervaringen ondergaat – ervaringen die zó levendig zijn dat hij als een compleet ander mens uit de coma ontwaakt? Dat overkwam dr. Eben Alexander uit Lynchburg, Virginia. In de vroege ochtend van de tiende november 2008 werd hij om half vijf wakker met hevige pijn in zijn rug. Hij stond op, nam een bad om wat te ontspannen, maar merkte dat de pijn alleen maar heviger werd. Toen hij teruggestrompeld was naar de slaapkamer, kon hij nog net tegen zijn vrouw uitbrengen dat ze geen ambulance hoefde te bellen. Daarna verloor hij het bewustzijn.
 
Enkele minuten later werd hij met loeiende sirenes overgebracht naar het plaatselijke ziekenhuis, waar hij zelf ook veel hersenoperaties had uitgevoerd. Na een eerste inspectie werd al snel duidelijk dat zijn hersenschors geen enkele activiteit meer vertoonde: dr. Alexander leed aan een ernstige vorm van hersenvliesontsteking. Bij hem was die ontsteking veroorzaakt door een E-coli bacterie, die tamelijk resistent is tegen een behandeling met antibiotica. De behandeling, die men hem gaf, sloeg dan ook niet aan. Integendeel: zijn toestand verslechterde met de dag. Zijn kans om te overleven was hooguit tien procent. Maar terwijl zijn lichaam zieltogend op een ziekenhuisbed lag, te midden van een wirwar van draden en slangetjes, had hij de meest intense ervaring van zijn leven: een BDE die hem verder voerde dan alle BDE’s die tot nu toe zijn gemeld.

Het eerste wat hij gewaar werd was een donkere, onderaardse wereld, alsof hij als een mol of regenworm onder de grond zat, zonder enige herinnering aan wie hij was. De omgeving was schemerachtig en onheilspellend. Vanuit de verte drong een kloppend geluid tot hem door, alsof een leger onderaardse arbeiders monotoon in een fabriekshal stond te werken. Dat kloppen werd steeds luider. Ondertussen verschenen er monsterachtige gezichten om hem heen, waardoor hij het benauwd kreeg. Hij wilde al om hulp roepen, toen er van boven een prachtige melodie tot dat onderaardse rijk doordrong: een melodie die zich ook manifesteerde als een lichtgloed die hem omvatte en door een poort uit die ondergrondse wereld optilde.
 
Boven de grond aangekomen vloog hij in het gezelschap van een engelachtige verschijning over eindeloze velden, wouden en heuvels. Sommige mensen beneden hen kon hij zelfs onderscheiden. De sfeer was er hemels en rustgevend, de kleuren diep en intens. Zoals vaak bij BDE’s het geval is, was er nauwelijks afstand tussen hemzelf en datgene wat hij waarnam. Bovendien manifesteerden kleuren zich ook als geluiden, en omgekeerd. Hem werd door zijn engel, een jonge vrouw, meegedeeld dat het geestelijke universum oneindig veel groter is dan de fysieke werkelijkheid, en dat er veel meer universa zijn dan het ene dat wij kennen; in sommige staat de intelligentie ook op een beduidend hoger peil. Een andere waarheid die hem werd meegedeeld had te maken met het kwaad: dat is noodzakelijk met het oog op de vrije wil van de mens. Zonder vrije wil is er geen groei mogelijk. In onze wereld is het kwaad sterker dan elders, maar binnen het grote geheel is de liefde overheersend. 

De diepste ervaring tijdens deze reis door het geestelijke rijk had dr. Alexander toen hij samen met zijn gids doordrong tot de ‘Kern’: een enorm diepe, zwarte ruimte, die toch heel vertroostend aanvoelde. Tijdens deze momenten ervoer hij de mystieke aanwezigheid van God als een wezen met een oneindig bewustzijn. Een lichtend hemellichaam was al die tijd bij hem en diende als tolk tussen zijn eigen gedachten en de goddelijke aanwezigheid die hem aan alle kanten omringde.
 
Zeven dagen na het begin van zijn ziekenhuisopname kwam dr. Alexander weer bij kennis. En hoewel iemand, die bijna een week door een bacteriële hersenvliesontsteking in coma heeft gelegen, meestal zo’n zware hersenbeschadiging heeft opgelopen dat hij de rest van zijn leven een hopeloze stumper is, herstelde hij volkomen. Zijn complete geheugen, incl. de herinneringen aan zijn BDE, kwamen terug. Van één ding was hij nu volledig overtuigd: deze ervaring was onomstotelijk echt. Bovendien was hij niet alleen genezen van zijn hersenvliesontsteking, maar ook van het medische paradigma dat ons bewustzijn afhankelijk is van onze hersenen.

Sinds de publicatie van zijn boek “Proof of Heaven” geeft hij overal lezingen en interviews. Zijn belangrijkste doel is om de medische wereld ervan te overtuigen dat ons bewustzijn ook onafhankelijk van de hersenen kan functioneren en dat de diepere natuur van de werkelijkheid puur geestelijk is. In de V.S. maakte zijn boek heel veel reacties los, zowel positief als negatief. De eerste reacties op de Nederlandse vertaling “Na dit leven” vertonen hetzelfde beeld. Wie een wetenschappelijk paradigma aanvecht, zal heel wat horden moeten nemen voordat zijn ideeën ingang vinden. Toch lijkt deze poging me de moeite waard. “Na dit leven” kan, door zijn soepele stijl en rijkdom aan medische details, hier zeker een bijdrage aan leveren. 

zondag 17 maart 2013

Hypnose (slot): in de tempel van de kosmos

 

Peter greep de uitgestoken hand van Naftaniël. Daarop vervaagde de omgeving. Het leek wel alsof ze opeens in een mistbank terecht waren gekomen; alleen hun eigen gestalten waren nog duidelijk zichtbaar – een gevolg van hun razendsnelle verplaatsing in de geest. Even later verdween de mist en doemden voor hen de omtrekken op van een gebouwencomplex op een bergplateau. Het leek wel een sterrenwacht, bestaande uit een heleboel rechthoekige gebouwen met witte koepels die d.m.v. gangen met elkaar waren verbonden. “Dit is de tempel van de kosmos”, sprak Naftaniël, “we gaan nu naar de bibliotheek. Daar zal ik je het boek laten lezen dat de antwoorden bevat op al je vragen.”

Ze betraden een grote hal. Aan alle kanten stonden boeken tegen de wanden opgesteld. Op een verhoging in het midden van de hal stonden enkele tafels. Achter één ervan zat een priester voorovergebogen boven een boek. Zijn handen rustten met gespreide vingers op de bladzijden. “Ik zal je nu verbinden met het bewustzijn van die priester”, sprak Naftaniël, “zodat je met hem mee kunt lezen.”

Voor zich zag Peter een eindeloze donkere ruimte; het leek wel een peilloze afgrond. Nergens was een sprankje licht te bekennen en nergens was er ook maar een vonkje bewustzijn dat die duisternis tot leven zou kunnen wekken. Hij ervoer een diepe verlatenheid, alsof hij gedoemd was miljarden jaren rond te zwerven door eindeloze leegten. Een gevoel van benauwdheid greep hem aan – totdat er in die diepten opeens een vonkje opgloeide. Het begon te fluctueren, werd zich steeds meer van zijn eigen bestaan bewust en vormde lichtvingers waarmee het begon te tasten door de diepten van het wereldruim. Steeds verder reikten zijn gedachten, totdat er opeens vanuit de diepten van zijn bewustzijn een machtige lichtstraal door de verten schoot: trillend, pulserend, alsof het die eindeloze verten met zijn bewustzijn wilde vullen, tot leven wilde wekken met zijn goddelijke kracht.
De verten beantwoordden de lichtpulsen, die elkaar in een steeds sneller tempo opvolgden, en stilaan vormden zich in de duisternis van de wereldruimte donkere wolken die door de inwerking van het goddelijk licht op den duur zelf ook licht begonnen uit te stralen. Zo ontstonden de eerste sterrenstelsels, reusachtige, flonkerende wielen van licht, die op hun beurt sterren voortbrachten, waaromheen zich planeten vormden met hun manen. Steeds sneller voltrok zich dit proces, totdat de hele ruimte gevuld was met allerlei soorten hemellichamen in onnoemelijke aantallen.

Het vonkje, dat was uitgegroeid tot een baaierd van licht, voelde dat er iets essentieels ontbrak en dook met zijn bewustzijn in zichzelf om te onderzoeken wat dat zou kunnen zijn. Toen het was uitgedacht, besprenkelde het de wereldruimte naar alle kanten met vonkjes van zijn eigen bewustzijn. Zo beademde het de kosmos met leven, dat weldra op allerlei plaatsen opschoot – eerst in de vorm van heel eenvoudige, eencellige organismen, later in de gedaante van vissen en landdieren, en tenslotte in de vorm van mensen. 
In geestelijke zin leken de mensen, die op allerlei werelden waren ontstaan, nog het meest op zijn eigen goddelijk bewustzijn, want net als Hij waren ze zich scherp van hun eigen bestaan en scheppende vermogens bewust, maar i.t.t. hun Schepper was hun geest ingekerkerd in een fysiek lichaam. Door de beperkingen van dit lichaam moest hun bewustzijn, dat nog ruw en zelfzuchtig was, steeds verder rijpen in liefde en mededogen, totdat ze op den duur mochten terugkeren naar Hem, de oerbron van al het bestaande.

Op veel planeten kozen de kinderen van God voor een leven in harmonie met de goddelijke wetten van liefde en wijsheid. Daar bloeiden beschavingen waarin de mensen leefden in verbondenheid met God en de geestelijke wereld, zodat ze voortdurend door engelen verder werden geholpen. De mensen leefden er vreedzaam en ontwikkelden machtige vermogens van de geest. Op andere werelden, zoals de aarde, verloren de mensen hun contact met de geestelijke wereld omdat ze zich blindstaarden op de materie. Op deze planeten nam de techniek een hoge vlucht, omdat de bewoners verzuimden hun geest te ontwikkelen. Maar omdat hun technische kennis geen gelijke tred hield met hun geestelijke ontwikkeling, raakten zulke werelden vaak in een diepe crisis. Sommige beschavingen vernietigden daarom zichzelf, andere kwamen hun crisis pas te boven toen ze zich opnieuw met de geestelijke wereld hadden verbonden.
Opeens hield de priester, met wiens bewustzijn Peter al die tijd verbonden was geweest, op met lezen. Hij stond op, sloeg het boek dicht en zette het terug in de kast. Peinzend liep hij daarna door naar de sterrenwacht in een aangrenzend gebouw. Daar richtte hij een telescoop op de aarde. Bezorgd keek hij naar de blauwwitte planeet, terwijl de laatste beelden die hij in het boek had gezien, hem nog helder voor de geest stonden: de aarde stond op een gevaarlijk keerpunt in zijn geschiedenis.

Naftaniël keek Peter aan. "Je weet nu alles wat je weten moet. Ik stuur je terug naar je lichaam. Daar zul je over enkele ogenblikken in wakker worden. Schrijf op wat je hebt gehoord en gezien. Haast je, want er is nog maar weinig tijd. Ga nu, je reis is hier ten einde."    

donderdag 14 maart 2013

Hypnose (3): de bewoners van grote sterrenwerelden


 
De gids ving Peters verbazing op en verklaarde: “Wat je hier ziet is niet zo vreemd als het lijkt. Op aarde is er een grote kloof tussen de wereld van de levenden en de sfeer waarin de zielen van overledenen verblijven. Dat komt doordat de mensen op aarde sterk gericht zijn op de materie. Voor de subtielere signalen vanuit de geestelijke wereld hebben zij zich meestal afgesloten. Dat betekent niet dat die signalen op aarde ontbreken, maar in de meeste culturen is het de gewoonte om die te negeren. En door dat stelselmatige negeren van manifestaties uit de geestelijke wereld verliest men op den duur ook werkelijk het vermogen om ze waar te nemen. Op de sterrenwerelden wordt juist geleerd om je ervoor open te stellen. Daardoor is de scheidslijn tussen de wereld van de levenden en de sfeer van de overgegane zielen daar ook lang niet zo groot.
Toch kunnen de bewoners van deze planeten niet alle zielen van gestorvenen zien; dat geldt alleen voor de zielen van mensen met wie ze tijdens hun leven al een nauwe band hadden, zoals met vrienden of familieleden. Voor andere zielen bestaat die scheidslijn dus wel. Maar de vrouw die je in dat dorp ziet, spreekt met haar vader en een paar broers die kort geleden zijn gestorven. Zij zien elkaar niet alleen, maar voelen ook elkaars gedachten en emoties aan. Daarom zullen we hen nu niet storen en de tempel binnengaan. Let goed op alles wat je daar te zien krijgt; sommige dingen zullen je nog goed van pas komen als je weer terug bent in je lichaam.”
Enkele ogenblikken later betraden ze het inwendige van de tempel, die tegen de helling van een lage heuvel was gebouwd. Vandaar had je een prachtig uitzicht op de kleine nederzetting in het dal en op een verre bergketen met besneeuwde pieken. Via een zijingang belandden ze in een ruimte die veel weg had van een bibliotheek. Aan alle wanden waren planken bevestigd waarop boeken stonden opgesteld. De ruggen van de boeken bevatten echter geen schrifttekens, maar kleine, gestileerde tekeningen, enigszins vergelijkbaar met het Oud-Egyptische hiëroglyfenschrift. Ze zagen hoe een priester een boek van een plank pakte en ermee naar een lage tafel liep. Hij sloeg het boek open, legde zijn handen met gespreide vingers op de bladzijden en sloot daarop zijn ogen. In gedachten verzonken bleef hij zo een tijdje zitten; het leek wel alsof hij sliep. Korte tijd later stond hij op en legde het boek terug op de plank waar hij het van af had gepakt. Hij zag eruit als iemand die net een ingewikkeld vraagstuk had opgelost. Daarna begon hij snel te schrijven in een schrift dat hij uit de wijde plooien van zijn mantel te voorschijn had gehaald.
“Ongelofelijk! In een paar minuten heeft hij de inhoud van het boek in zich opgenomen”, merkte Peter op, “en dat deed hij ook nog met gesloten ogen! Hoe kan dat?”
“Heel eenvoudig”, antwoordde Naftaniël. “Het is geen gewoon boek, want het werkt volgens een heel ander principe. De inhoud ervan is niet d.m.v. drukletters op het papier aangebracht, maar d.m.v. gedachtevormen. Een wijze, die thuis was in het onderwerp waar het boek over ging – in dit geval de kosmos – heeft zijn inzichten over de ruimte d.m.v. gedachtevormen aan het boek gehecht. Wie zich nu – net als de priester - die inzichten eigen wil maken, hoeft zich alleen maar voor die gedachtevormen open te stellen. Daardoor verbindt hij zich met de inhoud van het boek en wordt er als het ware één mee. Een snellere methode van kennisoverdracht is er niet. In enkele minuten kun je op deze manier de inhoud van een complete encyclopedie in je opnemen. Zo gaat men op veel grote sterrenwerelden te werk. De taal doet er ook niet, want deze gedachtevormen zijn universeel. ”
Peter knikte. “Dat begrijp ik nu. Maar er zijn nog  een paar dingen die ik graag zou willen weten. Welke godsdienst hebben deze mensen van planeten waar ze zich hebben toegelegd op het ontwikkelen van de geest i.p.v. de materie? En hoe is volgens hen het heelal ontstaan? Bereizen deze bewoners van de sterrenwerelden de ruimte?”
“Ik zal jouw vragen beantwoorden”, antwoordde de gids. “Maar daarvoor moeten we naar een andere tempel, die ook als sterrenwacht dienst doet: daar is al deze kennis opgeslagen. Ik zal je in de geest verbinden met het Boek van de Kosmos, een priesterlijk geschrift. Daarna zal ik je terugbrengen naar de aarde, want ik merk dat je vermoeid begint te raken. Kom, geef mij je hand, dan begeven we ons naar de laatste plek die ik je van deze wereld zal laten zien. Je reis door de kosmos eindigt daar.” 

zaterdag 9 maart 2013

Hypnose (2): op een verre sterrenwereld

 
De man had een jeugdig uiterlijk en droeg een lang, wit gewaad. Toen hij hem tot op een paar meter was genaderd, bleef zijn gestalte roerloos, als een tot leven gekomen hemelteken, voor hem in de ruimte zweven. Helder stak zijn silhouet af tegen het gitzwarte, met sterren bezaaide firmament. “Wat houdt je tegen om andere zonnestelsels te bezoeken?”, vroeg hij, alsof hij de aangesprokene kende en zijn gedachten had geraden. “Zie je op tegen de reis door de interstellaire ruimte? Dat hoeft niet: als je reist in de geest, wordt de duur van je reis niet door de materie, maar door je eigen gedachten bepaald. Alles is een kwestie van concentratie. Kies gerust een ster uit waar je naartoe wilt en richt al je aandacht daarop, dan zul je daar over enkele ogenblikken verschijnen.”
“Ongetwijfeld hebt u gelijk”, antwoordde de aangesprokene, “u schijnt te weten waarover u spreekt. Maar wie bent u? Hoe komt het dat u wist wat ik van plan was? Bent u een engel?”
“Dat ben ik”, antwoordde de man, “men noemt mij Naftaniël. Ik ben een gids voor reizigers tussen sterrenwerelden. Er zijn maar weinigen die over voldoende diepgang en verbeeldingskracht beschikken om de indrukken, die men op verre werelden opdoet, te kunnen verdragen. Maar als je je onder mijn bescherming stelt, zal ik alles in goede banen leiden. Ik wist, Peter, dat je zo ver zou komen, en heb je opgewacht. Als jij dat wilt, zal ik je planeten laten zien die sterk verschillen van de aarde. Zie je die witgele ster in de Kleine Hond? Op aarde noemt hem Procyon. Als je je daar op concentreert, zijn wij er over enkele ogenblikken.”
Peter stemde toe. Hij fixeerde al zijn aandacht op die ster, en merkte dat ze er even later waren aangekomen. Het firmament was plotseling veranderd; uit sommige constellaties waren sterren verdwenen, terwijl andere sterrenbeelden waren vervormd. Geen wonder: hij bevond zich nu op meer dan tien lichtjaar van de aarde. Onder hen bevond zich een planeet die wel iets weg had van de aarde; hij was alleen wat groter en bevatte minder oceanen. Ook ontbraken de poolkappen die zo kenmerkend zijn voor onze eigen wereld.   
 
“We dalen nu af naar het oppervlak. We maken een rondgang over deze planeet, die de derde is vanaf de hoofdster Procyon. Onthoud dat wij voor de bewoners ervan onzichtbaar zijn, maar wij kunnen hen wel zien. Als je iets weten wilt, kun je het mij gerust vragen, maar neem eerst maar op je gemak alle indrukken in je op. Dan zal jou veel duidelijk worden.”
Even later landde het tweetal in een zacht glooiend, heuvelachtig gebied. De toppen van de heuvels waren bedekt met hoog gras. Daaromheen groeiden reusachtige loofbomen, groene kathedralen waarvan de takken de hemel leken te raken. Er was geen levend wezen te zien. Langzaam zweefden ze voort boven een smal, slingerend pad totdat ze een dal bereikten waarin zich een kleine nederzetting bevond. In een wijde kring stonden daar zo’n dertig woningen, witbepleisterd en met een koepelvormig dak. Iets verderop was tegen een heuvelflank een soort tempel gebouwd, opgetrokken uit doorzichtig materiaal. Het gebouw was vrij groot, langwerpig en bezat verschillende torens. Voor de ingang stond een man in een lang, diepblauw gewaad; zijn handen rustten zegenend op de kruin van een vrouw die op een krukje voor hem zat. Beiden hadden hun ogen gesloten. Af en toe prevelde de man iets in een zangerige taal. Daarop viel de vrouw in slaap. De man – kennelijk een priester – riep iets, waarna twee helpers te voorschijn kwamen die de vrouw in het inwendige van de tempel droegen.

Vragend keek Peter zijn gids aan. “De priester, die je daar ziet, heeft een vrouw die hulp bij hem zocht in een genezende slaap gebracht en daarna naar binnen laten brengen”, verklaarde hij. “Daar zal ze herstellen, maar dat kan wel een paar dagen duren. Op deze wereld worden mensen genezen door de krachten van de geest, soms aangevuld met een behandeling door kruiden. Dat gebeurt allemaal heel kalm en ordelijk. Valt jou trouwens in het dal iets op? Kijk eens goed naar de huizen van de nederzetting; wat zie je?”
Peter draaide zich om en keek naar het dorp. Enkele vrouwen stonden daar met elkaar te praten. Verderop speelden een paar kinderen. Maar ook zag hij schimmen die tussen de huizen liepen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Eén van de vrouwen voerde zelfs een geanimeerd gesprek met hen, terwijl hij zeker wist dat het zielen van overledenen waren. Wat moest dat betekenen? Op wat voor een vreemde wereld was hij terecht gekomen?

- wordt vervolgd -

dinsdag 5 maart 2013

Hypnose (deel 1)

 

In een ontspannen houding, de armen losjes gespreid, ging hij op de bank liggen. Daarna zoog hij zijn longen vol lucht terwijl hij zijn oogbollen zo ver mogelijk naar boven draaide. Langzaam liet hij daarop de lucht uit zijn longen ontsnappen terwijl hij zijn blik weer in horizontale positie bracht. Met grote concentratie herhaalde hij dat enkele keren totdat hij soezerig begon te worden. Daarop sloot hij zijn ogen. De trance kon beginnen.

Scherp richtte hij zijn aandacht nu op de vakantievilla achter de eerste duinenrij – het plekje waarheen hij zich altijd in de geest verplaatste als hij onder hypnose ging. In de slaapkamer van het optrekje trok hij zijn zwembroek aan, nam een badlaken uit de kast en liep daarna over een rul zandpad het duin op. Op de top aangekomen zag hij de Noordzee voor zich. De zilte zeelucht prikkelde zijn neusgaten. Enkele meeuwen scheerden krijsend over de branding, verder was er geen levend wezen te bekennen.
Aan de voet van de duinen rolde hij het badlaken uit en ging erop liggen. Nu kwam het moeilijkste gedeelte. Scherp concentreerde hij al zijn aandacht op zijn middenrif waar zich de zonnevlecht bevond, de verbinding tussen geest en lichaam. Voorzichtig liet hij daarop zijn geest uit zijn lichaam glippen. Alleen met een dun, zilveren koord was hij nog met zijn lichaam verbonden, verder was hij vrij om zich overal naartoe te verplaatsen.

In duizelingwekkende vaart steeg hij nu op boven het strand totdat hij de Waddenzee in zijn geheel kon overzien. Links daarvan tekende zich de gebogen lijn af van de Hollandse Noordzeekust, verder naar het westen doemde al de Engelse oostkust op. Hier en daar zag hij minuscule donkere streepjes op het glinsterende zeeoppervlak: dat moesten olietankers zijn. Als een soort Icarus, maar dan zonder vleugels, bleef hij zo nog een tijdje stijgen. Hoog boven de Atlantische Oceaan pauzeerde hij even om op zijn gemak naar beneden te kijken. De bolvorm van de aarde was nu duidelijk zichtbaar; de hemel daar omheen was inktzwart. In de ruimte ontwaarde hij bekende sterformaties, maar hun licht was veel helderder dan vanaf de aarde. Bovendien flonkerden de sterren niet; ze zonden een scherp, bewegingloos licht uit dat bijna pijn deed aan zijn ogen.
Uitgelaten vanwege de tomeloze vrijheid waarmee hij zich kon verplaatsen hervatte hij zijn lange klim naar de sterrenhemel. Onder hem zonk de aarde langzaam weg. De maan leek wel een geel pingpongballetje dat op grote afstand om de aarde cirkelde. Mars en Venus zag hij als zwakke lichtpuntjes in de verte. Alleen de gasreuzen Jupiter en Saturnus waren kleine bolletjes die, omstuwd door tientallen manen, in de uitgestrekte diepten van het zonnestelsel hun baantjes trokken om de zon.
Een juichkreet welde in hem op: dit had hij tot dusver alleen maar gezien op NASA-foto’s van ruimteverkenners die na een eenzame vlucht van jaren bij de buitenplaneten van het zonnestelsel waren aangekomen om daar duizenden haarscherpe opnamen te maken van hun oppervlak. Hij had al na enkele minuten de rand van het zonnestelsel bereikt. Wat zou hij daarbuiten te zien krijgen? Ook al kende hij de sterrenhemel op zijn duimpje, toch begon het hem te duizelen bij de gedachte aan de sprong over een afstand van lichtjaren naar andere sterren.
Besluiteloos bleef hij een tijdje boven het zonnestelsel hangen totdat hij opeens een gestalte ontdekte die hem met hoge snelheid naderde. Schijnbaar moeiteloos, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zweefde deze op hem af. En opeens besefte hij weer dat hij hier in uitgetreden staat naartoe was gereisd en daarom in principe ook andere geesten kon ontmoeten. Wie zou die man toch zijn? Wat wilde hij? Was het een geest of misschien een engel? 

- wordt vervolgd -