Boekbespreking van "Na dit leven" van dr. Eben Alexander

 

Binnen de medische wereld wordt aangenomen dat ons bewustzijn wordt voortgebracht door de chemische en elektrische processen die zich binnen onze hersenpan afspelen. Dat paradigma kun je samenvatten als: “ons bewustzijn is het product van de hersenfuncties”. Volgens dat principe vallen onze psychische functies uit als we hersendood zijn. Vooral bij neurochirurgen heeft die gedachte postgevat: zijn de hersenen, door welke oorzaak dan ook, niet meer in staat om te functioneren, dan gaat onze interne video op zwart.

Wat zou er nu gebeuren als een vooraanstaand neurochirurg zelf enkele dagen in coma zou liggen, terwijl hij ondertussen wel zeer intense ervaringen ondergaat – ervaringen die zó levendig zijn dat hij als een compleet ander mens uit de coma ontwaakt? Dat overkwam dr. Eben Alexander uit Lynchburg, Virginia. In de vroege ochtend van de tiende november 2008 werd hij om half vijf wakker met hevige pijn in zijn rug. Hij stond op, nam een bad om wat te ontspannen, maar merkte dat de pijn alleen maar heviger werd. Toen hij teruggestrompeld was naar de slaapkamer, kon hij nog net tegen zijn vrouw uitbrengen dat ze geen ambulance hoefde te bellen. Daarna verloor hij het bewustzijn.

 

Enkele minuten later werd hij met loeiende sirenes overgebracht naar het plaatselijke ziekenhuis, waar hij zelf ook veel hersenoperaties had uitgevoerd. Na een eerste inspectie werd al snel duidelijk dat zijn hersenschors geen enkele activiteit meer vertoonde: dr. Alexander leed aan een ernstige vorm van hersenvliesontsteking. Bij hem was die ontsteking veroorzaakt door een E-coli bacterie, die tamelijk resistent is tegen een behandeling met antibiotica. De behandeling, die men hem gaf, sloeg dan ook niet aan. Integendeel: zijn toestand verslechterde met de dag. Zijn kans om te overleven was hooguit tien procent. Maar terwijl zijn lichaam zieltogend op een ziekenhuisbed lag, te midden van een wirwar van draden en slangetjes, had hij de meest intense ervaring van zijn leven: een BDE die hem verder voerde dan alle BDE’s die tot nu toe zijn gemeld.

Het eerste wat hij gewaar werd was een donkere, onderaardse wereld, alsof hij als een mol of regenworm onder de grond zat, zonder enige herinnering aan wie hij was. De omgeving was schemerachtig en onheilspellend. Vanuit de verte drong een kloppend geluid tot hem door, alsof een leger onderaardse arbeiders monotoon in een fabriekshal stond te werken. Dat kloppen werd steeds luider. Ondertussen verschenen er monsterachtige gezichten om hem heen, waardoor hij het benauwd kreeg. Hij wilde al om hulp roepen, toen er van boven een prachtige melodie tot dat onderaardse rijk doordrong: een melodie die zich ook manifesteerde als een lichtgloed die hem omvatte en door een poort uit die ondergrondse wereld optilde.

 

Boven de grond aangekomen vloog hij in het gezelschap van een engelachtige verschijning over eindeloze velden, wouden en heuvels. Sommige mensen beneden hen kon hij zelfs onderscheiden. De sfeer was er hemels en rustgevend, de kleuren diep en intens. Zoals vaak bij BDE’s het geval is, was er nauwelijks afstand tussen hemzelf en datgene wat hij waarnam. Bovendien manifesteerden kleuren zich ook als geluiden, en omgekeerd. Hem werd door zijn engel, een jonge vrouw, meegedeeld dat het geestelijke universum oneindig veel groter is dan de fysieke werkelijkheid, en dat er veel meer universa zijn dan het ene dat wij kennen; in sommige staat de intelligentie ook op een beduidend hoger peil. Een andere waarheid die hem werd meegedeeld had te maken met het kwaad: dat is noodzakelijk met het oog op de vrije wil van de mens. Zonder vrije wil is er geen groei mogelijk. In onze wereld is het kwaad sterker dan elders, maar binnen het grote geheel is de liefde overheersend. 

De diepste ervaring tijdens deze reis door het geestelijke rijk had dr. Alexander toen hij samen met zijn gids doordrong tot de ‘Kern’: een enorm diepe, zwarte ruimte, die toch heel vertroostend aanvoelde. Tijdens deze momenten ervoer hij de mystieke aanwezigheid van God als een wezen met een oneindig bewustzijn. Een lichtend hemellichaam was al die tijd bij hem en diende als tolk tussen zijn eigen gedachten en de goddelijke aanwezigheid die hem aan alle kanten omringde.

 

Zeven dagen na het begin van zijn ziekenhuisopname kwam dr. Alexander weer bij kennis. En hoewel iemand, die bijna een week door een bacteriële hersenvliesontsteking in coma heeft gelegen, meestal zo’n zware hersenbeschadiging heeft opgelopen dat hij de rest van zijn leven een hopeloze stumper is, herstelde hij volkomen. Zijn complete geheugen, incl. de herinneringen aan zijn BDE, kwamen terug. Van één ding was hij nu volledig overtuigd: deze ervaring was onomstotelijk echt. Bovendien was hij niet alleen genezen van zijn hersenvliesontsteking, maar ook van het medische paradigma dat ons bewustzijn afhankelijk is van onze hersenen.

Sinds de publicatie van zijn boek “Proof of Heaven” geeft hij overal lezingen en interviews. Zijn belangrijkste doel is om de medische wereld ervan te overtuigen dat ons bewustzijn ook onafhankelijk van de hersenen kan functioneren en dat de diepere natuur van de werkelijkheid puur geestelijk is. In de V.S. maakte zijn boek heel veel reacties los, zowel positief als negatief. De eerste reacties op de Nederlandse vertaling “Na dit leven” vertonen hetzelfde beeld. Wie een wetenschappelijk paradigma aanvecht, zal heel wat horden moeten nemen voordat zijn ideeën ingang vinden. Toch lijkt deze poging me de moeite waard. “Na dit leven” kan, door zijn soepele stijl en rijkdom aan medische details, hier zeker een bijdrage aan leveren.