donderdag 21 februari 2013

My final answer to all defenders of the books of Jakob Lorber


Revelations from God or angels are not one hundred percent pure and trustworthy. Why not? Because the wishes, anxieties and prejudices of the human person, who receives those revelations, can easily interfere with the heavenly content of the messages. It's this weakness in all revelations that causes so much confusion - I'm quite sure of that. I've studied the revelations of various prophets and mystics, and it's clear that they differ a lot. The explanations for those differences are various, but the most important is - to my opinion - that the person to whom heavenly things are revealed, also has his own viewpoints, prejudices and personal characteristics.

These differences can already be discerned when you compare the works of related mystics like Jakob Lorber, Emanuel Swedenborg, Gottfried Mayerhofer, Bertha Dudde and others who belong to the so-called 'New Revelation'. That's also the case when you compare the writers of this group with  spiritual authors like Jozef Rulof and Rudolf Steiner. I've studied them all. The differences are gigantic. And yet they all claim they reveal the truth about the spiritual dimension. Why should I prefer one of them and despise or reject the others? Who is right and who is wrong?

The fact that God or the spiritual world reveals something doesn´t mean that it´s not permitted to criticize it and to investigate whether the stories and descriptions such a revelation contains are true and reliable. Moreover, when a book like `The natural Sun´, written by Jakob Lorber, explicitly tells the reader that the descriptions are about the natural, physical world, those data may be investigated by the science that is active in that field. There´s nothing wrong about that. I think it's not fair to reject such an investigation by pointing at the fact that it's not permitted to doubt the word of God, especially when the outcome is negative for a spiritual book. That's the traditional fundamentalist way of defending the own position.

In a couple of articles I demonstrated that the mystic Jakob Lorber made many mistakes in his descriptions of the structure of the universe, especially in his books “Earth and Moon” and “The natural sun”. After reading them, some people reacted ferociously and accused me of rejecting his revelations completely. Some defenders of these books even suggested that my eternal fate was at stake now and that I would go to hell when my worthless, sinful life had come to an end.

I think that part of that criticism on my point of view is based on the fact that the usual methods in astronomy to measure distances are not known to many people. But before raising doubts on those methods, it's important to know them. The most precise and reliable method is the parallax method, that is described here: http://en.wikipedia.org/wiki/Parallax

Beyond reasonable doubt that instrument is very reliable for distances up till 1000 light years or so. The parallax method is based on trigonometry; since hundreds of years that method is used for geographical purposes. The Hipparcos satellite used the parallax method to measure the distance of thousands of nearby stars. The distances from Earth to Sirius and Regulus were also measured. I think it's not reasonable to remark - like some Lorber defendants did - that the Hipparcos way of measuring was so unreliable that in a couple of hundred years the outcome would be completely different. In the same way it's not reasonable to say that the distance of a church tower, measured by trigonometry, will change dramatically when the instruments improve: that method is exactly the same.

The distance from Earth to Sirius is 8,6 light years. That's completely different from the data in the "Natural Sun" of Lorber. In fact Lorber writes that Sirius is bigger than 200 million stars (!) In reality Sirius is no more than 1.7 larger than our Sun. It's a quite normal, main sequence star and certainly not a giant.

Remember that Jakob Lorber spoke about the size and distance of celestial bodies in a natural, physical sense. According to him 200 million stars would circle around Sirius. That is simply not true: there's only one star - its companion Sirius-B - that encircles Sirius. It's not necessary to travel to Sirius to confirm that, because the same method to measure distances is used to schedule flights from NASA spacecraft to the planets of our own solar system. If those measurements were completely unreliable, NASA and ESA (European Space Agency) would not be able to plan a flight to other members of our solar system like Pluto, Uranus, Neptune etc.

Lorber writes that Regulus is the largest star of the universe we can observe; its seize and brightness would almost be unmeasurable. However, Regulus turned out to be a quite normal star, not the gigantic star at a tremendous distance that is described by Lorber. That star is lying about 77,5 light years from Earth. It's approximately 288 times brighter than our sun. For a main sequence star, that's nothing special. Regulus is certainly not the supergiant with a seize of millions of light years that is described by Jakob Lorber. Rejecting those precise and reliable measurements is much too easy, because there's no basis for that. Therefore I think it's much more courageous to admit that Lorber made errors in his books.

I'm quite aware of the fact that people always can say: "O, the stars and planets are so far away, we can't touch them and investigate their surface; maybe our telescopes and other instruments have to be improved to get a better picture of them, so that we can better understand their structure and composition."

But how about the errors Lorber made about the pyramids and the history of Egypt? There you will find the same problems: the data Lorber gives are simply not correct. There has never been one pharao who invented the method how to build pyramids. In fact the skills to build pyramids have been developed during a period of a couple of hundred years. The basic form of it was the 'mastaba', in which important people of the pre-dynastic period were buried.
Later on a number of mastaba's were placed on each other; the first pyramids were built in this way. There has never been one pharao - 'the Shivinz', according to the Great Gospel of John - who suddenly invented the technique to build them, like Lorber writes.

I can almost go on indefinitely to tell about other very strange stories in the Lorber books. But in that case my story would become much too long.

Everybody is free to believe what he or she wants. The only thing I wanted to do is to show that not all passages in the books of Lorber are beyond doubt, and that there is reason to believe that some descriptions, especially those about the universe, are wrong. After reading the works of many spiritual authors, whose religious insights contradict each other, I didn't lose faith. My belief in God and Jesus is much more important than the works of a single prophet. And I won't defend the undefendable. So be it.


dinsdag 5 februari 2013

Kirsten Dunst als bruid van de dood in “Melancholia”

 Kirsten Dunst als de bruid Justine in "Melancholia"
 
Films waarin de mensheid bijna kopje onder gaat, zijn er zo langzamerhand een heleboel. Ik denk daarbij aan “Asteroid”, “The Day after Tomorrow” en “2012”. De nadruk in deze producties ligt meestal op het vette spektakel. Wolkenkrabbers storten als kaartenhuizen in elkaar, tsunami´s overspoelen met nietsontziend geweld de kust en snelwegen zijn verstopt met automobilisten die in paniek aan apocalyptische verschrikkingen proberen te ontkomen. Veel minder vaak worden films uitgebracht waarin de regisseur probeert te laten zien welk effect zo’n catastrofe heeft op de psyche van degenen die erdoor worden getroffen. Lars von Trier deed met zijn in 2011 uitgebrachte `Melancholia´ een poging om dat thema nader uit te werken; ik denk dat hij in zijn opzet is geslaagd.

De hoofdrol in deze productie is weggelegd voor de actrice Kirsten Dunst. Zij speelt de rol van de depressieve Justine. ‘Melancholia’ begint met een close up van haar. Uiterst traag en met een in-trieste blik opent zij haar ogen, alsof ze het liefst meteen weer terug zou willen zinken in een diepe lethargie. Deze openingsscene wordt gevolgd door minutenlange beelden in slow motion van een parkachtig landschap. Aan de hemel is niet alleen de maan te zien, maar ook een planeet die een blauwige gloed werpt over het landschap. Deze opnamen worden afgesloten met beelden van een botsing tussen deze planeet en de aarde.
In feite is dat de essentie van de hele film: melancholie die zó onnoemelijk zwaar is, dat hij leidt tot het definitieve einde. Toch zou je dat niet denken als je kijkt naar wat er op die slow motion-beelden volgt. De eerste helft van de film speelt zich namelijk af in een landhuis waar een pas getrouwd paar zijn bruiloftsfeest viert. De bruid Justine, gespeeld door Kirsten, probeert de schijn op te houden dat ze gelukkig is, maar achter dat masker wordt ze verteerd door angst en diepe melancholie. Naarmate de avond vordert vlucht ze daarom steeds vaker de feestzaal uit. Haar zus Claire, gespeeld door Charlotte Gainsbourg, en haar zwager, een rol van Kiefer Sutherland, weten haar telkens over te halen om terug te keren, maar haar gedrag blijft zonderling.
Zo rijdt ze ’s avonds laat in een golfkarretje door het park rondom het landhuis om naar een blauwe planeet te kijken die de aarde steeds dichter nadert. Iedereen weet dat hij de aarde rakelings zal passeren, maar het is onzeker wat er daarna gaat gebeuren: misschien keert hij daarna terug om op de aarde te botsen. Bij een volgende ontsnapping uit de feestzaal komt één van de gasten, een collega van haar, bezorgd achter haar aan. Zonder veel omhaal gooit ze hem op het gazon en heeft seks met hem, en dat nota bene op de avond van haar bruiloftsfeest. Alsof er niets gebeurd is, loopt ze daarna terug naar de feestzaal.
Rond middernacht gaat ze samen met haar nieuwbakken echtgenoot naar de bruidssuite. Verlekkerd begint hij zich uit te kleden, maar merkt al snel dat zijn bruid geen gemeenschap met hem wil en de kamer verlaat. Als hij even later ziet dat ze ook nog ruzie met één van de gasten staat te maken, besluit hij om afscheid van haar te nemen.
In het tweede gedeelte van de film wordt steeds duidelijker dat de planeet Melancholia op ramkoers ligt. Opvallend genoeg wordt Claire, die haar zaakjes altijd zo goed voor elkaar heeft, steeds onrustiger, terwijl de depressieve Justine steeds kalmer wordt. Af en toe kijkt Claire naar internetpagina’s met een prognose van de baan van Melancholia. Die zien er niet best uit: na een nauwe passage spiraleert de planeet terug naar de aarde, waarna ze op elkaar zullen botsen. Haar man John probeert haar gerust te stellen, maar dat is maar toneelspel: als duidelijk wordt dat een botsing onvermijdelijk is, pleegt hij zelfmoord. Justine reageert heel anders. In de nacht voor de ramp loopt ze naar buiten en gaat in het blauwe schijnsel van Melancholia naakt op een rots liggen, met haar gezicht naar de planeet toegekeerd. Ze ziet er heel kalm uit, alsof het vooruitzicht van het einde haar oplucht. Het lijkt wel alsof ze met de planeet flirt. 

Justine en Claire staren naar Melancholia.

In het zicht van het definitieve einde voeren de zussen de volgende dag hun laatste gesprekken. Justine is ervan overtuigd dat er geen weg terug is. “Er is alleen leven op aarde”, zegt ze. “Maar niet lang meer”, laat ze er met trillende stem op volgen. Ze weet zeker dat niemand de mensheid ooit zal missen. “De aarde is kwaadaardig. We hoeven er niet om te rouwen.” Vlak voor het moment van de botsing gaan de beide zussen, samen met het zoontje van Claire, naar het gazon voor het landhuis om het einde af te wachten. De film eindigt in een oogverblindende gloed van blauwwit licht, waarna een diepe stilte valt. De aarde heeft opgehouden te bestaan.
Deze film heeft diepe indruk op me gemaakt. Zo vond ik Kirsten Dunst in haar rol van Justine fenomenaal goed. Heel geloofwaardig speelt zij de rol van een zwaar depressieve jonge vrouw. Dat ze er op het filmfestival van Cannes in 2011 een award mee won als beste actrice vind ik dan ook terecht. Maar deprimerend vond ik de film desondanks wel. Er is wat mij betreft maar één tegengif tegen dat gevoel: het besef dat we elkaar vooral als medemensen moeten zien. Dreigingen uit de kosmos werpen ons terug op de essentie. Een open, liefdevolle houding tegen elkaar is voor mijn gevoel dan ook ontzettend waardevol. Samen kunnen we zo’n dreiging misschien aan, maar een diep verdeelde mensheid staat machteloos als er ooit een planeet of grote planetoïde op ons afstormt. En ooit zal dat gebeuren.  

Impending disaster: de planeet doemt op boven de horizon.
 
Slotscène van Melancholia: Justine bouwt een 'magische hut' voor het zoontje van Claire en vertelt hem dat ze daar veilig zullen zijn. Gedrieën wachten ze het einde van de wereld af.