Weil ich ein Amateur-Astronom bin und auch die meisten Bücher Jakob Lorbers (1800-1864) gelesen habe, muss ich offen gestatten dass es mir nicht gelungen ist um die kosmische Einsichten Jakob Lorbers in Übereinstimmung zu bringen mit den Resultaten wissenschaftlicher Forschung. Das Grosse Evangelium Johannis ist für mich wertvoll und ich habe oft darin gelesen. In vielen Kapiteln erzählt Jesus über die Verhältnisse im Weltall und auf anderen Weltkörper. Das gilt ebenfalls für "Die natürliche Sonne" und "Der Saturn". Aber die Einsichten und zahlenmässsigen Angaben in diesen Büchern kommen mir oft merkwürdig vor. Gerne gebe ich einige Beispiele.
1. Den Stern Sirius nennt man im Lorberwerk
unsere ‘Gebietssonne’. Eine Gebietssonne ist nach Jakob Lorber das Zentrum
eines ‘Sonnengebietes’, die von etwa 200 Millionen Sternen umkreist
wird. Eine Gebietssonne wie Sirius sollte nach Jakob Lorber einen
Durchschnitt haben von 1 bis 9 Billion Kilometer. Trigonometrische
Berechnungen (von der Parallaxe), ausgeführt von dem Hipparcos-satellit,
haben die Entfernung von Sirius sehr genau festgestellt. Seine Parallaxe ist
0,3792", und das entspricht eine Entfernung von 8,5970 Lichtjahren. 1)
Ich kann mir nicht vorstellen dass diese Angaben falsch sind, denn
trigonometrische Berechnungen in der Astronomie sind – ebenso wie
trigonometrische Messungen auf dem Erdoberflach - sehr zuverlässig. Wenn
diese Entfernung richtig ist, ist es einfach unvorstellbar dass Sirius einen
Durchschnitt hat von 1-9 Billion Kilometer. Ein Stern mit diesem Durchmesser
muss viel heller sein als VM -1,6 (Sirius’ scheinbare oder visuelle
Helligkeit). Auch wäre es dann möglich die Sternscheibe von Sirius zu sehen,
was durchaus nicht der Fall ist.
2. Die Parallaxe von Regulus (im Lorberwerk
'Urka' genannt), gemessen von dem Hipparcos-satellit, ist 0,0421". Das
entspricht eine Entfernung von 77,43 Lichtjahren. Die mögliche Abweichung ist
nur 0,0008". Das wichtigste Problem scheint mir in diesem Fall dass
Regulus sich bewegt wie ein Stern unserer Galaxis. Sollte Regulus die
Urzentralsonne (oder 'Urka') sein, wie Lorber behauptet, dann hätte er eine
ungeheure Entfernung von der Erde – mindestens einige Milliarden Lichtjahre.
Alle Sternsystemen im Weltall wie unsere Milchstrasse drehten sich dann um
Regulus. Jedoch widerspricht dass die genaue und kontrolierbare
trigonometrische Berechnung vom Hipparcos. Regulus sieht aus wie ein
ganz normaler und nicht besonderes grosser Stern. Auffallend ist nur, dass es
sich hier um ein mehrfacher Stern handelt: Regulus hat vier Komponente
(Sterne), aber Doppel- und mehrfache Sterne kommen sehr oft vor im Weltall.
3. Im Zentrum unserer Galaxis hat man keine All-Sonne gesehen mit einem Durchschnitt von 1 Trillion Kilometer - wie nach Jakob Lorber der Fall sein muss - sondern einige Sterne mit Massen von etwas 100 Sonnenmassen oder etwas mehr. Man vermutet dass sich dort ein schwarzes Loch befindet, vielleicht einige derartigen Objekte. Black Holes sind nicht sehr gross, sondern extrem kompakt. Auch die Behauptung dass im Zentrum des Andromeda-Nebels (M 31), ein Sternsystem das 2,5 Millionen Lichtjahre von uns entfernt ist, eine All-Sonne steht, kann mit optischen Mitteln nicht bestätigt werden. Das Zentrum des Andromeda-nebels besteht aus normalen Sternen.
Auch bei anderen Sternsystemen hat man nie enen All-sonne-artigen Stern
beochbachtet. Bei sehr starken Vergrösserungen (z.B. mit dem Hubble Space
Telescope) nimmt man im Zentrum der Galaxien niemals einen riesenartigen Stern
wahr mit einem Durchschnitt von 100.000 Lichtjahre, obwohl das nach Jakob
Lorber der Fall sein muss wenn sein Weltbild richtig wäre. Das Licht einer
Galaxis ist gleichmässig verteilt, mit einer Konzentration im Zentrum.
Niemals hat man dort einen Stern beobachtet mit einer Leuchtkraft die weit
grösser ist als die gesamte Leuchtkraft der anderen Sterne desselben
Sternensystems. Eine Ausnahme bilden veilleicht die sog. “Quasare”, aber das
sind keine normale Sterne. Auch Supernova’s sind manchmal heller als das
gesamte Licht von allen anderen Sterne in einer Galaxie, aber das dauert fast
nie länger als einige Tage und ist eine ausserordentliche Situation weil soch
ein Stern explodiert und dabei viel Masse verliert. 2)
4. In seinem Buch “Die Natürliche Sonne” behauptet
Lorber dass die Monde im unserem Sonnensystem auf nur einer Seite eine Atmosphäre
haben. Das stimmt nicht. Gasmassen umfliessen ein ganzes Weltkörper und
sind nicht nur auf einer Seite zu finden. Fernaufnahmen mit den Voyagers
haben gezeigt dass der Jupitermond Io eine Atmosphäre hat auf beiden Seiten
der Oberfläche.
Dieser Jupitermond Io sieht von Ferne aus wie
eine geschmolzene und mislungene Pizza. NASA-Raumfahrzeuge haben festgestellt
dass die Io-Atmosphäre gleichmässig verteilt ist über beiden Seiten dieses
Mondes. Das gilt auch für den Saturnmond Titan, der ebenfalls eine Atmosphäre
hat. Es gibt keine Weltkörper mit einer Lufthülle die sich nur auf einer Seite
befindet.
5. Mallona. Im GEJ kann man lesen dass Mallona, ein Planet der jemals die Sonne umkreiste zwischen die Bahnen von den Planeten Mars und Jupiter, etwa 2000 mahl grösser war als unsere Erde. Die Gesamtmasse der Asteroïden – die Trümmer von Mallona – ist aber viel weniger als 0,1 Erdmasse. Mann kan kaum annehmen dass es Planeten gibt mit einem spezifischen Gewicht von 1/20.000, oder dass dieser Planet fast völlig verdampft worden ist. Ausserdem steht im GEJ dass die vier grössten Asteroïden Pallas, Ceres, Juno und Vesta die übrig gebliebene Monde des Mallona sind, aber in “Die natürliche Sonne” nennt Lorber sie die Trümmer des ehemaligen Planeten. Die Geschichte von Mallona endet auch sehr merkwürdig. Nach der Explosion von diesem Planet sind einige Mallona-menschen ins Weltall geschleudert und späterhin abgestürzt in der Ägyptischen Wüste. Nach Lorber waren die Leichnahme von diesen Riesen intakt. Das ist sehr mërkwürdig, denn normalerweise müssen Objekte mit solch einem Durchschnitt verbrennen in der Erdatmosphäre, wie Meteore.
6. In “Der Kosmos in geistiger Schau” lese ich
(Seite 87) “Eine von beiden Doppelsonnen ist stets um bedeutendes
grösser als ihr Begleiterin” und “Die Ordnung dieser Gestirne ist so
gestellt, dass auf je siebenhundert bis tausend Einsonnen eine solche
Doppelsonne kommt”. Leider kann man auch sehr viele Doppelsonnen sehen mit
Sternen die etwa gleich gross sind. Auch kann man feststellen dass schon in
der Nähe unserer Sonne viele Doppelsterne vorkommen. Mehr als 50% von allen
Sternen gehört zu einem Doppelsystem. Das wiederspricht die zahlenmässige Annahme
Lorbers.
Ich kann Ihnen versichern dass es nicht meine
Absicht gewesen ist das hierarchische Weltbild Lorbers oder die Neu
Offenbarung zu leugnen. Dessenungeachtet ist es schwer die Aussagen der Neu
Offenbarung über das Weltall und die Aussagen und Theorieen der Astronomie
mit einander in Übereinstimmung zu bringen. Obwohl ich glaube, dass die
hierarchische Struktur des Weltalls im Grunde richtig und zuverlässig ist,
muss ich leider feststellen dass das Weltbild Lorbers Fehler und Lücke enthält.
Über die Ursache solcher Fehler kann man nur spekulieren.
______________________________________________________________________
1) Sternparallaxe:
http://de.wikipedia.org/wiki/Parallaxe#J.C3.A4hrliche_Parallaxe.2C_Sternparallaxe Eine Bogensekunde (Symbol: ″ oder auch arcsec von engl. arc second) ist eine Maßeinheit des Winkels, die 1/3600 (0,0002777) Grad entspricht. 60 Bogensekunden entsprechen einer Bogenminute, 60 Bogenminuten entsprechen einem Grad. Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Bogensekunde. 2) Supernova: http://de.wikipedia.org/wiki/Supernova |
vrijdag 29 maart 2013
Astronomische Fehler im Lorberwerk
donderdag 28 maart 2013
Boekbespreking van "Na dit leven" van dr. Eben Alexander
Binnen de medische wereld
wordt aangenomen dat ons bewustzijn wordt voortgebracht door de chemische en
elektrische processen die zich binnen onze hersenpan afspelen. Dat paradigma kun
je samenvatten als: “ons bewustzijn is het product van de hersenfuncties”. Volgens
dat principe vallen onze psychische functies uit als we hersendood zijn. Vooral
bij neurochirurgen heeft die gedachte postgevat: zijn de hersenen, door welke
oorzaak dan ook, niet meer in staat om te functioneren, dan gaat onze interne
video op zwart.
Wat zou er nu gebeuren als
een vooraanstaand neurochirurg zelf enkele dagen in coma zou liggen, terwijl
hij ondertussen wel zeer intense ervaringen ondergaat – ervaringen die zó
levendig zijn dat hij als een compleet ander mens uit de coma ontwaakt? Dat
overkwam dr. Eben Alexander uit Lynchburg, Virginia. In de vroege ochtend van
de tiende november 2008 werd hij om half vijf wakker met hevige pijn in
zijn rug. Hij stond op, nam een bad om wat te ontspannen, maar merkte dat de
pijn alleen maar heviger werd. Toen hij teruggestrompeld was naar de
slaapkamer, kon hij nog net tegen zijn vrouw uitbrengen dat ze geen ambulance
hoefde te bellen. Daarna verloor hij het bewustzijn.
Enkele minuten later werd
hij met loeiende sirenes overgebracht naar het plaatselijke ziekenhuis, waar
hij zelf ook veel hersenoperaties had uitgevoerd. Na een eerste inspectie werd
al snel duidelijk dat zijn hersenschors geen enkele activiteit meer vertoonde:
dr. Alexander leed aan een ernstige vorm van hersenvliesontsteking. Bij hem was
die ontsteking veroorzaakt door een E-coli bacterie, die tamelijk resistent is
tegen een behandeling met antibiotica. De behandeling, die men hem gaf, sloeg
dan ook niet aan. Integendeel: zijn toestand verslechterde met de dag. Zijn
kans om te overleven was hooguit tien procent. Maar terwijl zijn lichaam
zieltogend op een ziekenhuisbed lag, te midden van een wirwar van draden en
slangetjes, had hij de meest intense ervaring van zijn leven: een BDE die hem
verder voerde dan alle BDE’s die tot nu toe zijn gemeld.
Het eerste wat hij gewaar werd was een donkere, onderaardse wereld, alsof hij als een mol of regenworm onder de grond zat, zonder enige herinnering aan wie hij was. De omgeving was schemerachtig en onheilspellend. Vanuit de verte drong een kloppend geluid tot hem door, alsof een leger onderaardse arbeiders monotoon in een fabriekshal stond te werken. Dat kloppen werd steeds luider. Ondertussen verschenen er monsterachtige gezichten om hem heen, waardoor hij het benauwd kreeg. Hij wilde al om hulp roepen, toen er van boven een prachtige melodie tot dat onderaardse rijk doordrong: een melodie die zich ook manifesteerde als een lichtgloed die hem omvatte en door een poort uit die ondergrondse wereld optilde.
Boven de grond aangekomen vloog
hij in het gezelschap van een engelachtige verschijning over eindeloze velden,
wouden en heuvels. Sommige mensen beneden hen kon hij zelfs onderscheiden. De
sfeer was er hemels en rustgevend, de kleuren diep en intens. Zoals vaak bij
BDE’s het geval is, was er nauwelijks afstand tussen hemzelf en datgene wat hij
waarnam. Bovendien manifesteerden kleuren zich ook als geluiden, en omgekeerd.
Hem werd door zijn engel, een jonge vrouw, meegedeeld dat het geestelijke
universum oneindig veel groter is dan de fysieke werkelijkheid, en dat er veel
meer universa zijn dan het ene dat wij kennen; in sommige staat de
intelligentie ook op een beduidend hoger peil. Een andere waarheid die hem werd
meegedeeld had te maken met het kwaad: dat is noodzakelijk met het oog op de
vrije wil van de mens. Zonder vrije wil is er geen groei mogelijk. In onze
wereld is het kwaad sterker dan elders, maar binnen het grote geheel is de
liefde overheersend.
De diepste ervaring tijdens deze reis door het geestelijke rijk had dr. Alexander toen hij samen met zijn gids doordrong tot de ‘Kern’: een enorm diepe, zwarte ruimte, die toch heel vertroostend aanvoelde. Tijdens deze momenten ervoer hij de mystieke aanwezigheid van God als een wezen met een oneindig bewustzijn. Een lichtend hemellichaam was al die tijd bij hem en diende als tolk tussen zijn eigen gedachten en de goddelijke aanwezigheid die hem aan alle kanten omringde.
Zeven dagen na het begin
van zijn ziekenhuisopname kwam dr. Alexander weer bij kennis. En hoewel iemand,
die bijna een week door een bacteriële hersenvliesontsteking in coma heeft
gelegen, meestal zo’n zware hersenbeschadiging heeft opgelopen dat hij de rest
van zijn leven een hopeloze stumper is, herstelde hij volkomen. Zijn complete
geheugen, incl. de herinneringen aan zijn BDE, kwamen terug. Van één ding was
hij nu volledig overtuigd: deze ervaring was onomstotelijk echt. Bovendien was
hij niet alleen genezen van zijn hersenvliesontsteking, maar ook van het
medische paradigma dat ons bewustzijn afhankelijk is van onze hersenen.
Sinds de publicatie van zijn boek “Proof of Heaven” geeft hij overal lezingen en interviews. Zijn belangrijkste doel is om de medische wereld ervan te overtuigen dat ons bewustzijn ook onafhankelijk van de hersenen kan functioneren en dat de diepere natuur van de werkelijkheid puur geestelijk is. In de V.S. maakte zijn boek heel veel reacties los, zowel positief als negatief. De eerste reacties op de Nederlandse vertaling “Na dit leven” vertonen hetzelfde beeld. Wie een wetenschappelijk paradigma aanvecht, zal heel wat horden moeten nemen voordat zijn ideeën ingang vinden. Toch lijkt deze poging me de moeite waard. “Na dit leven” kan, door zijn soepele stijl en rijkdom aan medische details, hier zeker een bijdrage aan leveren.
zondag 17 maart 2013
Hypnose (slot): in de tempel van de kosmos
Peter greep de uitgestoken
hand van Naftaniël. Daarop vervaagde de omgeving. Het leek wel alsof ze opeens in
een mistbank terecht waren gekomen; alleen hun eigen gestalten waren nog
duidelijk zichtbaar – een gevolg van hun razendsnelle verplaatsing in de geest.
Even later verdween de mist en doemden voor hen de omtrekken op van een
gebouwencomplex op een bergplateau. Het leek wel een sterrenwacht, bestaande uit
een heleboel rechthoekige gebouwen met witte koepels die d.m.v. gangen met
elkaar waren verbonden. “Dit is de tempel van de kosmos”, sprak Naftaniël, “we
gaan nu naar de bibliotheek. Daar zal ik je het boek laten lezen dat de
antwoorden bevat op al je vragen.”
Ze betraden een grote hal.
Aan alle kanten stonden boeken tegen de wanden opgesteld. Op een verhoging in
het midden van de hal stonden enkele tafels. Achter één ervan zat een priester
voorovergebogen boven een boek. Zijn handen rustten met gespreide vingers op de
bladzijden. “Ik zal je nu verbinden met het bewustzijn van die priester”, sprak
Naftaniël, “zodat je met hem mee kunt lezen.”
Voor zich zag Peter een
eindeloze donkere ruimte; het leek wel een peilloze afgrond. Nergens was een
sprankje licht te bekennen en nergens was er ook maar een vonkje bewustzijn dat
die duisternis tot leven zou kunnen wekken. Hij ervoer een diepe verlatenheid,
alsof hij gedoemd was miljarden jaren rond te zwerven door eindeloze leegten. Een
gevoel van benauwdheid greep hem aan – totdat er in die diepten opeens een
vonkje opgloeide. Het begon te fluctueren, werd zich steeds meer van zijn eigen
bestaan bewust en vormde lichtvingers waarmee het begon te tasten door de
diepten van het wereldruim. Steeds verder reikten zijn gedachten, totdat er
opeens vanuit de diepten van zijn bewustzijn een machtige lichtstraal door de
verten schoot: trillend, pulserend, alsof het die eindeloze verten met zijn
bewustzijn wilde vullen, tot leven wilde wekken met zijn goddelijke kracht.
De verten beantwoordden de
lichtpulsen, die elkaar in een steeds sneller tempo opvolgden, en stilaan
vormden zich in de duisternis van de wereldruimte donkere wolken die door de
inwerking van het goddelijk licht op den duur zelf ook licht begonnen uit te
stralen. Zo ontstonden de eerste sterrenstelsels, reusachtige, flonkerende
wielen van licht, die op hun beurt sterren voortbrachten, waaromheen zich
planeten vormden met hun manen. Steeds sneller voltrok zich dit proces, totdat
de hele ruimte gevuld was met allerlei soorten hemellichamen in onnoemelijke
aantallen.
Het vonkje, dat was
uitgegroeid tot een baaierd van licht, voelde dat er iets essentieels ontbrak
en dook met zijn bewustzijn in zichzelf om te onderzoeken wat dat zou kunnen
zijn. Toen het was uitgedacht, besprenkelde het de wereldruimte naar alle
kanten met vonkjes van zijn eigen bewustzijn. Zo beademde het de kosmos met
leven, dat weldra op allerlei plaatsen opschoot – eerst in de vorm van heel
eenvoudige, eencellige organismen, later in de gedaante van vissen en
landdieren, en tenslotte in de vorm van mensen.
In geestelijke zin leken
de mensen, die op allerlei werelden waren ontstaan, nog het meest op zijn eigen
goddelijk bewustzijn, want net als Hij waren ze zich scherp van hun eigen
bestaan en scheppende vermogens bewust, maar i.t.t. hun Schepper was hun geest
ingekerkerd in een fysiek lichaam. Door de beperkingen van dit lichaam moest
hun bewustzijn, dat nog ruw en zelfzuchtig was, steeds verder rijpen in liefde
en mededogen, totdat ze op den duur mochten terugkeren naar Hem, de oerbron van
al het bestaande.
Op veel planeten kozen de
kinderen van God voor een leven in harmonie met de goddelijke wetten van liefde
en wijsheid. Daar bloeiden beschavingen waarin de mensen leefden in
verbondenheid met God en de geestelijke wereld, zodat ze voortdurend door
engelen verder werden geholpen. De mensen leefden er vreedzaam en ontwikkelden
machtige vermogens van de geest. Op andere werelden, zoals de aarde, verloren
de mensen hun contact met de geestelijke wereld omdat ze zich blindstaarden op de
materie. Op deze planeten nam de techniek een hoge vlucht, omdat de bewoners
verzuimden hun geest te ontwikkelen. Maar omdat hun technische kennis geen
gelijke tred hield met hun geestelijke ontwikkeling, raakten zulke werelden vaak
in een diepe crisis. Sommige beschavingen vernietigden daarom zichzelf, andere
kwamen hun crisis pas te boven toen ze zich opnieuw met de geestelijke wereld hadden
verbonden.
Opeens hield de priester,
met wiens bewustzijn Peter al die tijd verbonden was geweest, op met lezen. Hij
stond op, sloeg het boek dicht en zette het terug in de kast. Peinzend liep hij
daarna door naar de sterrenwacht in een aangrenzend gebouw. Daar richtte hij
een telescoop op de aarde. Bezorgd keek hij naar de blauwwitte planeet, terwijl
de laatste beelden die hij in het boek had gezien, hem nog helder voor de geest
stonden: de aarde stond op een gevaarlijk keerpunt in zijn geschiedenis.
Naftaniël keek Peter aan. "Je weet nu alles wat je weten moet. Ik stuur je terug naar je lichaam. Daar zul je over enkele ogenblikken in wakker worden. Schrijf op wat je hebt gehoord en gezien. Haast je, want er is nog maar weinig tijd. Ga nu, je reis is hier ten einde."
donderdag 14 maart 2013
Hypnose (3): de bewoners van grote sterrenwerelden
De gids ving Peters
verbazing op en verklaarde: “Wat je hier ziet is niet zo vreemd als het lijkt.
Op aarde is er een grote kloof tussen de wereld van de levenden en de sfeer
waarin de zielen van overledenen verblijven. Dat komt doordat de mensen op
aarde sterk gericht zijn op de materie. Voor de subtielere signalen vanuit de
geestelijke wereld hebben zij zich meestal afgesloten. Dat betekent niet dat die
signalen op aarde ontbreken, maar in de meeste culturen is het de gewoonte om
die te negeren. En door dat stelselmatige negeren van manifestaties uit de
geestelijke wereld verliest men op den duur ook werkelijk het vermogen om ze
waar te nemen. Op de sterrenwerelden wordt juist geleerd om je ervoor open te
stellen. Daardoor is de scheidslijn tussen de wereld van de levenden en de
sfeer van de overgegane zielen daar ook lang niet zo groot.
Toch kunnen de bewoners
van deze planeten niet alle zielen van gestorvenen zien; dat geldt alleen voor
de zielen van mensen met wie ze tijdens hun leven al een nauwe band hadden,
zoals met vrienden of familieleden. Voor andere zielen bestaat die scheidslijn
dus wel. Maar de vrouw die je in dat dorp ziet, spreekt met haar vader en een
paar broers die kort geleden zijn gestorven. Zij zien elkaar niet alleen, maar
voelen ook elkaars gedachten en emoties aan. Daarom zullen we hen nu niet
storen en de tempel binnengaan. Let goed op alles wat je daar te zien krijgt;
sommige dingen zullen je nog goed van pas komen als je weer terug bent in je
lichaam.”
Enkele ogenblikken later
betraden ze het inwendige van de tempel, die tegen de helling van een lage
heuvel was gebouwd. Vandaar had je een prachtig uitzicht op de kleine
nederzetting in het dal en op een verre bergketen met besneeuwde pieken. Via
een zijingang belandden ze in een ruimte die veel weg had van een bibliotheek. Aan
alle wanden waren planken bevestigd waarop boeken stonden opgesteld. De ruggen
van de boeken bevatten echter geen schrifttekens, maar kleine, gestileerde
tekeningen, enigszins vergelijkbaar met het Oud-Egyptische hiëroglyfenschrift. Ze
zagen hoe een priester een boek van een plank pakte en ermee naar een lage
tafel liep. Hij sloeg het boek open, legde zijn handen met gespreide vingers op
de bladzijden en sloot daarop zijn ogen. In gedachten verzonken bleef hij zo
een tijdje zitten; het leek wel alsof hij sliep. Korte tijd later stond hij op
en legde het boek terug op de plank waar hij het van af had gepakt. Hij zag
eruit als iemand die net een ingewikkeld vraagstuk had opgelost. Daarna begon
hij snel te schrijven in een schrift dat hij uit de wijde plooien van zijn
mantel te voorschijn had gehaald.
“Ongelofelijk! In een paar
minuten heeft hij de inhoud van het boek in zich opgenomen”, merkte Peter op,
“en dat deed hij ook nog met gesloten ogen! Hoe kan dat?”
“Heel eenvoudig”,
antwoordde Naftaniël. “Het is geen gewoon boek, want het werkt volgens een heel
ander principe. De inhoud ervan is niet d.m.v. drukletters op het papier
aangebracht, maar d.m.v. gedachtevormen. Een wijze, die thuis was in het
onderwerp waar het boek over ging – in dit geval de kosmos – heeft zijn
inzichten over de ruimte d.m.v. gedachtevormen aan het boek gehecht. Wie zich
nu – net als de priester - die inzichten eigen wil maken, hoeft zich alleen
maar voor die gedachtevormen open te stellen. Daardoor verbindt hij zich met de
inhoud van het boek en wordt er als het ware één mee. Een snellere methode van
kennisoverdracht is er niet. In enkele minuten kun je op deze manier de inhoud
van een complete encyclopedie in je opnemen. Zo gaat men op veel grote
sterrenwerelden te werk. De taal doet er ook niet, want deze gedachtevormen
zijn universeel. ”
Peter knikte. “Dat begrijp
ik nu. Maar er zijn nog een paar dingen
die ik graag zou willen weten. Welke godsdienst hebben deze mensen van planeten
waar ze zich hebben toegelegd op het ontwikkelen van de geest i.p.v. de
materie? En hoe is volgens hen het heelal ontstaan? Bereizen deze bewoners van
de sterrenwerelden de ruimte?”
“Ik zal jouw vragen
beantwoorden”, antwoordde de gids. “Maar daarvoor moeten we naar een andere
tempel, die ook als sterrenwacht dienst doet: daar is al deze kennis
opgeslagen. Ik zal je in de geest verbinden met het Boek van de Kosmos, een
priesterlijk geschrift. Daarna zal ik je terugbrengen naar de aarde, want ik
merk dat je vermoeid begint te raken. Kom, geef mij je hand, dan begeven we ons
naar de laatste plek die ik je van deze wereld zal laten zien. Je reis door de
kosmos eindigt daar.”
Labels:
engel,
hypnose,
Naftaniël,
sterrenwereld,
tempel
zaterdag 9 maart 2013
Hypnose (2): op een verre sterrenwereld
De man had een jeugdig
uiterlijk en droeg een lang, wit gewaad. Toen hij hem tot op een paar meter was
genaderd, bleef zijn gestalte roerloos, als een tot leven gekomen hemelteken,
voor hem in de ruimte zweven. Helder stak zijn silhouet af tegen het gitzwarte,
met sterren bezaaide firmament. “Wat houdt je tegen om andere zonnestelsels te
bezoeken?”, vroeg hij, alsof hij de aangesprokene kende en zijn gedachten had
geraden. “Zie je op tegen de reis door de interstellaire ruimte? Dat hoeft
niet: als je reist in de geest, wordt de duur van je reis niet door de materie,
maar door je eigen gedachten bepaald. Alles is een kwestie van concentratie.
Kies gerust een ster uit waar je naartoe wilt en richt al je aandacht daarop,
dan zul je daar over enkele ogenblikken verschijnen.”
“Ongetwijfeld hebt u
gelijk”, antwoordde de aangesprokene, “u schijnt te weten waarover u spreekt.
Maar wie bent u? Hoe komt het dat u wist wat ik van plan was? Bent u een engel?”
“Dat ben ik”, antwoordde
de man, “men noemt mij Naftaniël. Ik ben een gids voor reizigers tussen
sterrenwerelden. Er zijn maar weinigen die over voldoende diepgang en verbeeldingskracht
beschikken om de indrukken, die men op verre werelden opdoet, te kunnen
verdragen. Maar als je je onder mijn bescherming stelt, zal ik alles in goede
banen leiden. Ik wist, Peter, dat je zo ver zou komen, en heb je opgewacht. Als
jij dat wilt, zal ik je planeten laten zien die sterk verschillen van de aarde.
Zie je die witgele ster in de Kleine Hond? Op aarde noemt hem Procyon. Als je
je daar op concentreert, zijn wij er over enkele ogenblikken.”
Peter stemde toe. Hij
fixeerde al zijn aandacht op die ster, en merkte dat ze er even later waren
aangekomen. Het firmament was plotseling veranderd; uit sommige constellaties
waren sterren verdwenen, terwijl andere sterrenbeelden waren vervormd. Geen
wonder: hij bevond zich nu op meer dan tien lichtjaar van de aarde. Onder hen
bevond zich een planeet die wel iets weg had van de aarde; hij was alleen wat
groter en bevatte minder oceanen. Ook ontbraken de poolkappen die zo kenmerkend
zijn voor onze eigen wereld.
“We dalen nu af naar het
oppervlak. We maken een rondgang over deze planeet, die de derde is vanaf de
hoofdster Procyon. Onthoud dat wij voor de bewoners ervan onzichtbaar zijn,
maar wij kunnen hen wel zien. Als je iets weten wilt, kun je het mij gerust
vragen, maar neem eerst maar op je gemak alle indrukken in je op. Dan zal jou
veel duidelijk worden.”
Even later landde het
tweetal in een zacht glooiend, heuvelachtig gebied. De toppen van de heuvels
waren bedekt met hoog gras. Daaromheen groeiden reusachtige loofbomen, groene
kathedralen waarvan de takken de hemel leken te raken. Er was geen levend wezen
te zien. Langzaam zweefden ze voort boven een smal, slingerend pad totdat ze
een dal bereikten waarin zich een kleine nederzetting bevond. In een wijde
kring stonden daar zo’n dertig woningen, witbepleisterd en met een koepelvormig
dak. Iets verderop was tegen een heuvelflank een soort tempel gebouwd,
opgetrokken uit doorzichtig materiaal. Het gebouw was vrij groot, langwerpig en
bezat verschillende torens. Voor de ingang stond een man in een lang, diepblauw
gewaad; zijn handen rustten zegenend op de kruin van een vrouw die op een
krukje voor hem zat. Beiden hadden hun ogen gesloten. Af en toe prevelde de man
iets in een zangerige taal. Daarop viel de vrouw in slaap. De man – kennelijk
een priester – riep iets, waarna twee helpers te voorschijn kwamen die de vrouw
in het inwendige van de tempel droegen.
Vragend keek Peter zijn gids aan. “De priester, die je daar ziet, heeft een vrouw die hulp bij hem zocht in een genezende slaap gebracht en daarna naar binnen laten brengen”, verklaarde hij. “Daar zal ze herstellen, maar dat kan wel een paar dagen duren. Op deze wereld worden mensen genezen door de krachten van de geest, soms aangevuld met een behandeling door kruiden. Dat gebeurt allemaal heel kalm en ordelijk. Valt jou trouwens in het dal iets op? Kijk eens goed naar de huizen van de nederzetting; wat zie je?”
Peter draaide zich om en
keek naar het dorp. Enkele vrouwen stonden daar met elkaar te praten. Verderop
speelden een paar kinderen. Maar ook zag hij schimmen die tussen de huizen liepen
alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Eén van de vrouwen voerde zelfs
een geanimeerd gesprek met hen, terwijl hij zeker wist dat het zielen van
overledenen waren. Wat moest dat betekenen? Op wat voor een vreemde wereld was
hij terecht gekomen?
- wordt vervolgd -
dinsdag 5 maart 2013
Hypnose (deel 1)
In een ontspannen houding,
de armen losjes gespreid, ging hij op de bank liggen. Daarna zoog hij zijn
longen vol lucht terwijl hij zijn oogbollen zo ver mogelijk naar boven draaide.
Langzaam liet hij daarop de lucht uit zijn longen ontsnappen terwijl hij zijn
blik weer in horizontale positie bracht. Met grote concentratie herhaalde hij dat
enkele keren totdat hij soezerig begon te worden. Daarop sloot hij zijn ogen.
De trance kon beginnen.
Scherp richtte hij zijn
aandacht nu op de vakantievilla achter de eerste duinenrij – het plekje waarheen
hij zich altijd in de geest verplaatste als hij onder hypnose ging. In de
slaapkamer van het optrekje trok hij zijn zwembroek aan, nam een badlaken uit
de kast en liep daarna over een rul zandpad het duin op. Op de top aangekomen
zag hij de Noordzee voor zich. De zilte zeelucht prikkelde zijn neusgaten. Enkele
meeuwen scheerden krijsend over de branding, verder was er geen levend wezen te
bekennen.
Aan de voet van de duinen rolde
hij het badlaken uit en ging erop liggen. Nu kwam het moeilijkste gedeelte.
Scherp concentreerde hij al zijn aandacht op zijn middenrif waar zich de
zonnevlecht bevond, de verbinding tussen geest en lichaam. Voorzichtig liet hij
daarop zijn geest uit zijn lichaam glippen. Alleen met een dun, zilveren koord
was hij nog met zijn lichaam verbonden, verder was hij vrij om zich overal
naartoe te verplaatsen.
In duizelingwekkende vaart
steeg hij nu op boven het strand totdat hij de Waddenzee in zijn geheel kon
overzien. Links daarvan tekende zich de gebogen lijn af van de Hollandse
Noordzeekust, verder naar het westen doemde al de Engelse oostkust op. Hier en
daar zag hij minuscule donkere streepjes op het glinsterende zeeoppervlak: dat
moesten olietankers zijn. Als een soort Icarus, maar dan zonder vleugels, bleef
hij zo nog een tijdje stijgen. Hoog boven de Atlantische Oceaan pauzeerde hij
even om op zijn gemak naar beneden te kijken. De bolvorm van de aarde was nu
duidelijk zichtbaar; de hemel daar omheen was inktzwart. In de ruimte ontwaarde
hij bekende sterformaties, maar hun licht was veel helderder dan vanaf de
aarde. Bovendien flonkerden de sterren niet; ze zonden een scherp, bewegingloos
licht uit dat bijna pijn deed aan zijn ogen.
Uitgelaten vanwege de
tomeloze vrijheid waarmee hij zich kon verplaatsen hervatte hij zijn lange klim
naar de sterrenhemel. Onder hem zonk de aarde langzaam weg. De maan leek wel
een geel pingpongballetje dat op grote afstand om de aarde cirkelde. Mars en
Venus zag hij als zwakke lichtpuntjes in de verte. Alleen de gasreuzen Jupiter
en Saturnus waren kleine bolletjes die, omstuwd door tientallen manen, in de
uitgestrekte diepten van het zonnestelsel hun baantjes trokken om de zon.
Een juichkreet welde in
hem op: dit had hij tot dusver alleen maar gezien op NASA-foto’s van
ruimteverkenners die na een eenzame vlucht van jaren bij de buitenplaneten van het
zonnestelsel waren aangekomen om daar duizenden haarscherpe opnamen te maken
van hun oppervlak. Hij had al na enkele minuten de rand van het zonnestelsel
bereikt. Wat zou hij daarbuiten te zien krijgen? Ook al kende hij de
sterrenhemel op zijn duimpje, toch begon het hem te duizelen bij de gedachte
aan de sprong over een afstand van lichtjaren naar andere sterren.
Besluiteloos bleef hij een
tijdje boven het zonnestelsel hangen totdat hij opeens een gestalte ontdekte
die hem met hoge snelheid naderde. Schijnbaar moeiteloos, alsof het de
gewoonste zaak van de wereld was, zweefde deze op hem af. En opeens besefte hij
weer dat hij hier in uitgetreden staat naartoe was gereisd en daarom in
principe ook andere geesten kon ontmoeten. Wie zou die man toch zijn? Wat wilde
hij? Was het een geest of misschien een engel?
- wordt vervolgd -
Labels:
aarde,
hypnose,
ruimte,
uittreding,
zonnestelsel
Abonneren op:
Posts (Atom)