Op zoek naar het monster van Loch Ness

Dit is een a. plesiosaurus, b.olifant. Onder de goede inzenders wordt een zilveren theelepeltje verloot.

Gisteren, de 22e juli, zijn we vanuit St. Andrews aan de oostkust van Schotland naar Fort Augustus gereden. Dit plaatsje ligt aan de zuidpunt van Loch Ness. Vanuit onze hotelkamer hebben we een schitterend uitzicht op dit meer, dat zeker 50 km lang is maar op z'n hoogst 3 kilometer breed. Het is een wat eigenaardig gezicht om het water aan de oppervlakte onophoudelijk naar het zuiden te zien stromen en wel met zo'n snelheid dat er voortdurend golfjes worden gevormd. Misschien is dat wel de reden waarom sommige mensen menen dat ze een monster uit het wateroppervlak hebben zien opduiken. Sommigen hebben geopperd dat allerlei prehistorische levensvormen, bv. dinosauriërs, zich in het meer hebben kunnen handhaven omdat het water ervan niet in verbinding staat met de open zee. Een wat vreemde conclusie, want voor een reptiel – laat staan een dinosauriër – is het meerwater veel te koud. Ik kan me niet voorstellen dat een plesiosaurus – een monster dat je het best kunt omschrijven als een reuzenschildpad waar ze een slang doorheen getrokken hebben – zich 65 miljoen jaar heeft kunnen handhaven in een meer met een temperatuur van hooguit 10 graden. Maar voor gelovigen is alles mogelijk, zullen we maar zeggen.

Het centrum van de monstercultus is het plaatsje Drumnadochit, halverwege de noordelijke oever van Loch Ness, precies tussen Inverness en Fort Augustus in. Hier vind je ook een centrum waar alle informatie over het monster te krijgen is die je maar wilt hebben. Je kunt er bv. naar filmpjes en foto's kijken waarop iets monsterlijks te zien is dat zich over het wateroppervlak beweegt. Natuurlijk worden er voor de echte monsteradepten ook boottochtjes over het meer georganiseerd. Daarbij kun je het net zo spannend maken als je maar wilt. Voor de echte liefhebbers zijn er speedboten beschikbaar waarop je je met een noodgang over het meer kunt laten varen. Stom natuurlijk, want zelfs het kleinste kind weet dat je daarmee een monster de stuipen op het lijf jaagt. Wie in een wat aangenamer tempo het meer wil verkennen, kan aan boord gaan van één van de vele rondvaartboten die over het meer tuffen.

Dat de confrontatie met het monster niet zonder risico's is, hebben we gisteravond kunnen vaststellen. Een verroeste, flink uit de kluiten gewassen vissersboot lag scheefgezakt langs de oever. Het was net een spookschip dat trouwens wel een mooi plaatje vormde samen met de achtergrond van de glooiende, beboste hellingen van de zuidelijke oever.

Eigenaardig toch dat er een hele toeristenindustrie is verrezen rondom een mythe, een gebakken ballon vol lucht. Allerlei hotels drijven op deze cultus, terwijl de Schotten er zelf nauwelijks in geloven. Twee keer ben ik er tegen mensen uit de buurt over begonnen, maar op mij maakten ze hierover een – op z'n zachtst gezegd – nogal gereserveerde indruk. Ze willen de enthousiaste toerist niet bij voorbaat ontmoedigen, maar het gaat beslist te ver om te zeggen dat ze het geloof erin willen aanwakkeren.

Vanmiddag gaan we naar Drumnadochit, het centrum van de monstercultus. Voor alle zekerheid heb ik een verrekijker in de aanslag op onze hotelkamer. Mocht er iets bijzonders gebeuren, dan zal ik het onmiddellijk melden. Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen!