Het eiland Skye, landschap met eindeloos mooie vergezichten
Gisteren voeren we met een rondvaartboot over het meer van Loch Ness. Aan boord waren veel Japanners en Amerikanen. Die Amerikanen hoor je overal boven uit, alsof ze pas de wereld veroverd hebben. Ik voelde er weinig voor om hen van dat tragische misverstand af te helpen; het werd dus een kalm en ontspannen tochtje, dat nogal obligaat begon met een informatief praatje uit de speakers van het schip. Zo leerden we dat het water van Loch Ness een gemiddelde temperatuur heeft van 5 graden Celsius en dat de flora en fauna hier sinds het einde van de laatste IJstijd niet meer is veranderd. Doordat het gebied heel erg afgelegen ligt heeft ook de Keltische taal - hier meestal het Gaelic genoemd, er zijn ook radiozenders die volledig in het Gaelic uitzenden - zich hier kunnen handhaven.
De Engelsen zijn hier niet erg populair, maar dat zal niemand verbazen die de geschiedenis van Schotland ook maar benadering kent. Zo zijn de Schotse hooglanders een paar eeuwen geleden door het Engelse bestuur gedwongen om de 'highlands' te verlaten en hun intrek te nemen in dorpen en steden in het laangland. Veel Schotten zijn in die periode - de 18e en 19e eeuw - geëmigreerd naar Australië, Canada en de V.S. omdat ze hier geen bestaansmogelijkheden meer hadden. Je ziet in deze omgeving dan ook veel verlaten, vaak half ingestorte huizen waarvan de bewoners naar verre kusten zijn vertrokken. Dat heeft de haat tegen de Britten behoorlijk aangewakkerd. De Engelse garnizoenen die in Schotland gelegerd waren, werden vaak aangevallen door highlanders die het Engelse bestuur wilden verdrijven; ze streden voor volledige onafhankelijkheid van de gehate Britten.
Fort Augustus was ook af en toe het doelwit van deze overvallen. Eén keer werd het munitiedepôt van Fort Augustus door Schotse vrijheidsstrijders opgeblazen, waarbij alle munitie de lucht in ging. Het moet een explosie zijn geweest waarbij vergeleken de vuurwerkramp in Enschede maar kinderspel was. In paniek zijn de 300 Engelse roodjassen, die hier gelegerd waren, de bergen in gevlucht. Te oordelen naar het enthousiasme waarmee de kapitein dit verhaal vertelde had hij graag aan dat avontuur meegedaan.
Even later voeren we langs een grot waar een beroemde Schotse vrijheidsstrijder zich maanden lang voor de Engelse troepen had schuilgehouden. Nadat zijn clan door het Britse bestuur was aangevallen en gedecimeerd, had hij geprobeerd de Engelse gouverneur te vermoorden. Zijn schot miste deze man op een haar, waarna hij de bergen was ingevlucht. Hij kende de omgeving zó goed dat het Engelse leger hem nooit heeft kunnen opsporen. Ook dit verhaal werd met de nodige heroïek verteld. Je krijgt hier dan ook regelmatig de indruk dat men het liefst vandaag nog de Schotse onafhankelijkheud zou willen uitroepen.
Vandaag zijn we naar "The Isle of Skye" gereden. Strikt genomen is dat een eiland van de Binnen-Hebriden, de rij eilanden die het dichtst voor de Schotse westkust ligt. Met een lange brug is het met het vasteland verbonden. Na zo'n 15 km. zijn we van de doorgaande weg afgeweken, in de richting van het pittoreske plaatsje Elgol. Over een weg die nauwelijks breder was dan een flink fietspad en bovendien heel erg bochtig, bereikten we een half uur later Elgol. Een havenplaatsje kun je het nauwelijks noemen. Er liggen een paar vissersboten voor de kade. Bovendien meren er af en toe een paar rondvaartboten aan. Omdat het laatste gedeelte van de rit naar Elgol voert over een traject met een hellingspercentage van 25 hebben we dat maar gelopen.
De vergezichten zijn er zonder meer adembenemend. Een lange rij van kleine en grote rotsachtige eilanden slingert zich van de haven van Elgol naar de Atlantische Oceaan. Bergen van ongeveer een kilometer hoogte zie je rondom; de verste toppen zijn in een blauwachtige waas gehuld. Het water is er aan de rotskust bauwachtig groen. We hebben daarom een hele serie foto's genomen. Als we terug zijn van vakantie - komende vrijdag - zal ik een aantal foto's plaatsen die we vandaag op Skye hebben genomen.
Hallo Hendrik,
BeantwoordenVerwijderenLos van het feit dat je natuurlijk in vakantiestemming bent, voel je ook dat er daar een andere sfeer hangt dan hier in Nederland? We zijn zelf al een paar keer in Scandinavie geweest en ervaar daar een soort van rust. Ik heb ook de indruk dat de mensen zelf een wat minder gehaaste manier van leven hebben en voor allerlei zaken zich minder gauw opwinden zoals hier, e.e.a kan natuurlijk te maken hebben met het feit dat we hier wat meer op elkaars lip zitten. natuurlijk is het zo, dat als jezelf in vakantiestemming bent je eigen observatie en beleving ook anders is. Wens jouw (of jullie) nog een fijne week toe.
Die indruk heb ik ook, Paul: de Schotten houden en wat kalmer tempo aan dan wij. De sfeer is hier inderdaad te vergelijken met die in Denemarken, waar we van 2006 t/m 2008 op vakantie zijn geweest. De mensen hier houden méér rekening met elkaar dan in Nederland. Dat merk je o.a. in het verkeer. Veel landweggetjes zijn hier zo smal dat twee auto's elkaar niet kunnen passeren; daarom heeft men om de 500 meter 'passing places' aangebracht: bredere weggedeelten waar je een tegenligger kunt passeren. Ik heb nog nooit gezien dat iemand een ander niet de kans gaf om op zijn gemak een ander te passeren. Ook als mensen in de rij moeten staan wordt er niet voorgedrongen. Gelukkig passen de toeristen zich aan deze weldadige gewoonte aan.
BeantwoordenVerwijderenVriendelijke groet,
Hendrik.
Hallo Hendrik,
BeantwoordenVerwijderenJouw opmerking over het laten passeren van een tegenligger op een smal landweggetje, doet mij weer even denken aan 1984. Ik weet, het is al enige tijd geleden, maar toch... Ik was toen voor een periode in Nieuw-Zeeland en wat mij daar toen direct opviel was het feit dat men andere weggebruikers alle ruimte gaf. Ik zal daar een paar voorbeelden van geven: bij het oversteken in de stad ( Wellington) kon je als voetganger gewoon oversteken, als je dit maar kenbaar maakte doormiddel van het vooruit steken van je hand. Vervolgens stond aan beide zijden het verkeer stil en kon je oversteken. Bij een bushalte zie je vaak dat mensen op een kluitje bij elkaar staan, te wachten op de bus, echter daar in Nw-Zeeland ontstond een keurige rij van mensen en een ieder die later kwam, ging netjes achter in de rij staan. Ik heb hier toen wel eens met veel verbazing naar staan kijken. Ook het opstaan van jongeren voor oudere mensen in de bus was een dagelijks ritueel. Wat mij tevens opviel was dat als je iemand vroeg hoe lang iets nog ging duren, was het antwoord steevast" Oh' it's only 5 minutes". Maarja...dat was in 1984, ook daar zal het e.e.a ongetwijfeld niet meer hetzelfde zijn. Behalve de natuur, die was "overweldigend" en dat zal nu nog wel zo zijn.
Groetend, Paul Jager