"Leef in het nu, carpe diem, pluk de dag". Dat is het motto van deze tijd. Duurzaamheid, geduld en matiging zijn woorden die men vandaag de dag niet meer wil horen. Veel mensen moeten een voortdurende 'muur van geluid' om zich heen hebben, anders voelen ze zich niet prettig. Men is op de vlucht: op de vlucht voor pijn, voor verdriet, voor teleurstelling, op de vlucht voor angst en alles wat angst kan oproepen.
Meer dan ooit is dit een tijd waarin men bang is voor de stilte, voor de stilte waarin God tot het hart van de mens kan spreken. Vandaar dat we muren om ons heen optrekken. Veilig zitten we in ons cocon. Maar zijn we daar wel gelukkig? Of proeven we het geluk van de verslaafde, van degene die zich verdoofd heeft om iets anders vooral niet te voelen?
Niet alleen beeld en geluid - muziek, internet, radio en t.v. - maar ook woorden vormen een barrière tussen ons en God, en tussen ons bewustzijn en de diepten van onze ziel.
Woorden structureren onze gedachten, geven er een begrijpelijke vorm aan, maar tegelijkertijd beperken ze ons ook. Ze kunnen weliswaar heel helder en gestructureerd zijn, maar toch geven ze noodgedwongen een beperkt en eenzijdig beeld van datgene wat we willen uitdrukken. Gedachten zijn altijd rijker en veelzijdiger dan de taal waarin we ze onder woorden brengen. Taal bestaat immers bij de gratie van tegenstellingen, taal maakt onderscheid, plaatst dingen tegenover elkaar, maar onze ziel is een eenheid die tegenstellingen in zich kan verenigen.
Daarom is er maar één radicale manier om je open te stellen voor de diepten van je ziel: alle beelden, woorden en geluiden loslaten en je verbinden met God in je binnenste. Alleen vanuit de leegte en de stilte kan God op je inwerken. Zelfs voor mensen die niet geloven is het beoefenen van de stilte heilzaam. Het is de weg naar binnen die ons voert naar de grond van ons bestaan zelf. Alleen dan kunnen we onszelf ook ervaren als een geestelijk wezen.
Hallo Hendrik,
BeantwoordenVerwijderenhelaas is het in de huidige tijd lastig zoniet bijna onmogelijk om tot jezelf te komen. waar je ook bent en wat je ook doet overal word je geconfronteerd met de buitenwereld, schreeuwende reclame, het lawaai van alledag, de stress van het mee moeten draaien in de maatschappij. We leven in een hectische 24 uurs economie waarbij het consumeren voorop staat. Tijd om even ziek te zijn is er eigenlijk niet, we gunnen onszelf en ons lichaam niet meer de tijd en ruimte om te helen, we moeten door.... Eigenlijk zouden we terug moeten naar de (oer)roots van ons bestaan, even terug naar de tijd dat automatisering en digitalisering nog niet bestond, want zeg nou zelf, hoeveel mensen luisteren nog naar hun innerlijke en naar hun lichaam. Bij elk probleem rennen we naar de huisarts om daarna direct met het receptje in de hand naar de (internet)apotheek te gaan zodat we door kunnen! Even pauze, even een break of gewoon even de rem erop? Nee, we moeten nog dit en we moeten nog dat. Overvolle (digitale) agenda's en continu rinkelende mobieltjes waarop we precies kunnen horen en/of zien wat we allemaal nog moeten doen en hoe onze aandelen op de beurs het doen. Eigenlijk is het een gekkenhuis, geen wonder dat er steeds meer mensen zijn die het geestelijk niet meer trekken. Alleen hoe stop je een voortdenderende trein? Waar zit de noodrem? En wat kost het ons als je even stopt, want alles heeft een prijskaartje, zelfs even relaxen of er even tussenuit kost al een vermogen en voordat je er even tussenuit kan moet je ook nog eens van alles regelen. Steeds vaker hoor je dat als mensen terugkomen van hun welverdiende vakantie, eigenlijk dan aan hun (werkelijke) vakantie toe zijn. want ook tijdens de vakantie moeten we nog zo veel....
Ach wat zou het fijn zijn om gewoon eens echt te leven, dichtbij en met de natuur, het gevoel dat je dan echt met God zou kunnen wandelen en converseren met God, eigenlijk zou dat toch gewoon gewoon moeten zijn? Maar helaas is God in ons dagelijk leven niet meer aanwezig, althans we geven God daarvoor geen gelegenheid meer, want we hebben het o zo druk en helaas kun je geen afspraak met God maken want dan kon je het in je (digitale) agenda zetten.....
Groetend,
Een diep, prachtig stuk Hendrik, en o zo waar. Door al het 'gekakel' 'horen' wij Hem niet meer, Hij spreekt in de stilte, als alles verstild is. En, ja, daar hangt wellicht een prijskaartje aan.
BeantwoordenVerwijderenNiet wat ik wil maar uw wil. Overgave daarin.
De weg naar binnen leren ont-dekken.
Dank je wel.
Warme groet Jeltje
Een verhaal die waarlijk de vinger naar de juiste plek wijst en een reactie die er ook niet om liegt!
BeantwoordenVerwijderenDe angst die er is om te worden vergeten als we stil zijn en alles om ons heen naar de achtergrond verhuizen. De drang naar rinkelende mobieltjes; tv beelden; radio geluiden; gesprekken over koetjes en kalfjes; de alledaagse kleine dingetjes die vooral klein moeten blijven, anders is er geen tijd meer voor de rest, ontstaat om de angst maar te doen verdwijnen. En wie dan nog durft te spreken over een God, die is een zwak en zielig persoon die een dergelijk bijgeloof nodig heeft om te kunnen bestaan.
Dit is de tijd waarin we leven. Een tijd waarbij het niet makkelijk is onze naasten te doen inzien dat het anders kan. Maar door te blijven schrijven, onze ervaring te delen en vooral door te blijven leven in Zijn liefde en leer, hopen we toch onze naasten enigszins te verlichten ... maar ook ons zelf! Want hoe gemakkelijk is het ook voor ons om het mobieltje erbij te pakken en de agenda te checken, hiermee internet te raadplegen of het bellen en maken voor een afspraak weertechnisch het juiste moment is.
Jeannette, Paul en Jeltje,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor jullie reacties! Ik heb daar weinig aan toe te voegen. De meeste mensen - en ik heb daar zelf ook wel wat last van - zijn verslaafd aan geluiden, muziek, beweging, media en andere prikkels van buitenaf of van binnenuit. De diepere reden is dat we de confrontatie met onszelf en met onze diepere gevoelens ontlopen. Het heeft voor mijn gevoel ook met onverwerkte ervaringen - pijn, angsten of trauma's - te maken. Daardoor moeten we ons verdoven. Maar de tactiek van de plaatselijke verdoving zorgt er juist voor dat we een steeds hogere dosis nodig hebben om ons nog lekker te voelen. Zo werkt elke verslaving, en deze ook.
Dan is mediteren, bidden of een andere vorm van inkeer een goede methode om het contact met God en met onze geest te herstellen. Onder 'ziel' versta ik dan ons alledaagse bewustzijn dat vooral naar de buitenwereld is gericht, terwijl de 'geest' de goddelijke vonk in ons hart is; die vonk is altijd met God verbonden omdat het oorspronkelijk een deel van Gods bewustzijn is. Beslissend is de houding van de ziel: richten we die op de materie, óf richten we die op onze geest, en via onze geest ook op God? Dat is naar mijn stellinge overtuiging de essentie van alles. In onze ziel worden de belangrijke keuzes gemaakt: dáár speelt het gevecht tussen de lagere en de hogere geestenwereld zich af.
Hartelijke groet,
Hendrik.